Kochałam się z nią...
Dodano: 31 STYCZNIA 2011
Zmęczona, niezbyt odespana... no tak, wkroczyłam w nowy dla mnie świat. Muszę zacząć się w nim odnajdywać bo marnie skończę...
Zbliża się matura, a ja mam swój numer z którym jestem identyfikowana - niczym w Auschwitz! Cholera że czasami nasze imie i nazwisko nie może być dla nich ważniejsze?
Ale mniejsza o to, bo matura to chyba nadal sprawa zbyt odbegła by omotała całe moje myśli, bo tylko te słowo przychodzi mi w tym momencie na myśl.
Może wszystko zniszczyłam, a może własnie naprawiam...? Za każdym razem potrzebuje dystansu by spojrzeć i się zastanowić... Zatrzymać się na momęt i pomyśleć - po prostu chycić zawiasa, by móc odwiesić się z przemyślaną decyzja... Lecz skąd mam takie coś? Czyżby "genotyp" mojej matki był na tyle silny by przekazać mi ogromną część jej cech? Czyż nie samym wyglądem nazbyt jej nie przypominam?
Czasami mam dość, czasami nie potrafię się przyznać do własnych - oczywistych - uczuć,.. ale nadal jestem człowiekiem, nie pozbawionym ludzkich odczuć,,, Więc blagam, zacznij mnie traktować jak człowieka... nie figurkę którą można postawić na półce
