147.

Wiem, że czekasz na tą notkę.

Zbierałam się dłużej, niż można było się spodziewać.

Na co czekałam? Chyba na to, aż emocje delikatnie opadną.

Aż przestanę się zatrzymywać z myślą- co teraz?!

Wiadomo, lekko nie będzie, a to uczucie na dobre mnie nie opuści.. Ale to dobry znak. Teraz, siedząc, dumna, że wzięłam ten pieprzony słoik z moczką od mamy, przypominam sobie te kilkanaście dni spędzonych razem. To tak, jakby dopiero jej smak przenosił mnie w tamte dni... Bo tak się zaczęło.

Było pięknie. Nie idealnie, bynajmniej! ale cudownie.

Chce mi się ryczeć. Przypominam sobie pojedyncze sytuacje, pamiętam tamte błogie uczucie.. że nic się nie liczy. Te noce. Ten spokój, jakby miał trwać wiecznie.

I ten pieprzony żal, że znowu przyszło mi czekać.

Że nie jest na wyciągnięcie ręki.

Że każdy wraca do swojego syfu sam jak palec.. Żeby osiągnąć COŚ.

Ballady Kat'a tej nocy wchodzą jak miód.

A ja zamiast brać się do roboty, bo 23;00, bo egzaminy, bo zaliczenia, bo licencjat, czekam na pierdolony cud.

Łza dla cieniów minionych..

 japierdole.