Wyglądając przez okno mojego różowego roomu moge ze szczerą radością przyznać- idzie wiosna!

Słonko przygrzewa, niebo przybrało kolor błękitny. Pojedyncze nasypy śniegu dogorywają to tu to tam- miejmy nadzieję, że ich cierpienia będą krótkie, a nowe zastępy białych śneżynek nie przyjdą niebawem z odsieczą. Chyba nam wszytskim potrzeba powiewu świerzości, zielonych pączków rozwijających się powoli na niedawno jeszcze oszronionych gałęziach. Cóż, już nie tak długo.

Z wielką, nieoczekiwaną radością stwierdzam, że wracam do zdrowia, po kolejnym dniu spędzonym w domu naprawdę zaczęłam tęsknić za miastem- smród spalin i tłum nieznajomych twarzy zaprawdę posiadają swój specyficzny, ujmujący urok.

Ale bądź co bądź nie przeczytałam tego Potopu

A hydrolizę mocznika mam tam gdzie miałam. Natura zawsze ma racje

Miejmy nadzięję, że najbliższe dni przyniosą trochę więcej ciapła- w każdym kontekście

A zdjęcie robiła Martunia, która nie powinna się więcej martwic:*