...

Zostaliśmy wychoowani z myślą że kiedyś wszystko się ułoży. Zastanawiało was kiedyś ile w tym prawdy? Ile dorosłych osób jest zadowolonych ze swojego poziomu życia? Dziś, z miejsca gdzie się znajduję widzę to wszystko i wydaje mi się że niewiele. Ciągle chcemy więcej i więcej. Zachowujemy się jakby wszystko zależało od kogoś z góry. Zacznijmy brać los w swoje ręce. Dziś, z miejsca gdzie się znajduję unosze swoje szczęście ponad wszystko i chwalę się wam. Sama na to zapracowałam. Dziś, z miejsca w którym stoję mogę wam powiedzieć że jestem szczęściarą ale po co? To kłamstwo. Każdy ma tyle szczęścia ile sobie wyhoduje. Wszystko tak naprawdę zależy od naszej chęci do działania. 

Co by tu wam powiedzieć. 

Raczej napisać ale co tam. 

Bardzo chciałabym już przytulić swoje szczęście. Chciałabym sprawdzić czy jestem tak dobrą dziewczyną jakby ona tego chciała. Nie zawsze mam siłę się starać... z resztą mam tylko 15 lat. Podkreślam TYLKO. Bardzo boję się przyszłości bo wiem że mogę ją stracić. Wiem że nasze marzenia nie zawsze się pokrywają i to może sprawić problemy w przyszłości. Nie wiem ile z tego co chcę uda mi się zrealizować. Jedno jest pewne. Zrezygnuję ze wszystkiego dla jej dobra. Czuję się jakbym szła przez minowe pole z drogocennym, kruchym przedmiotem w dłoniach. Jedyne co mnie unosi nad morderczymi zasadzkami to nadzieja i pewność wygranej. A może tak naprawdę nadzieja na wygraną? 

Bawię się czasem. Planuję go, maluję na kolorowo kwadraciki w zeszycie, rozmawiam z nią, śmieję się. Naprawdę ją kocham i mimo że tyle razy zapierałam się nogami że będę starą panną z kotami teraz wiem że to nie ma sensu. Na werandzie nie będzie stał jeden wiklinowy, bujany fotel a przy śniadaniu nie będzie radia tylko nasz śmiech. Jestem tego niemal pewna. Muszę zachować ją przy sobie. Nie wyobraziłabym sobie jutrzejszego dnia bez jej udziału w nim. 

Życie jest piękne.