46.

Coś się w życiu kończy, coś się zaczyna.

Chcemy być ludźmi, którzy nie popełniają dwa razy tego samego błędu. To zrozumiałe, lecz czy zauważamy, że czasami te same błędy chcą, aby popełniali je ci sami ludzie? Czy potrafimy odróżnić błędy 'podobne' od 'takich samych'? Często przekonujemy samych siebie, że przecież 'drugi raz nie popełnił(a)bym tej samej gafy, nie dam się ponownie oszukać, jestem już przecież tak doświadczony(a) przez życie, to niemożliwe!'

A jednak, mija czas, poznajemy nowych ludzi, zdobywamy nowe umiejętności, starzejemy się, popadamy w rutynę i znowu wpadka. Znowu okazuje się, że nie jesteśmy tacy mądrzy, za jakich się uważamy albo jacy, ze względu na swój wiek czy doświdczenie, powinniśmy być. I zaczyna się tłumaczenie: 'to nie to samo, co kiedyś, czasy się zmieniły, życie się zmieniło, JA się zmieniłem, nie można porównywać tych sytuacji, po co w ogóle się nad tym zastanawiam?!' Czy aby na pewno wszystko się zmieniło? Czy tak naprawdę nie jesteśmy tymi samymi ludźmi, mającymi te same upodobania, te same godziny posiłków, te same ulubione kolory, te same przyzwyczajenia? I co, jaka jest odpowiedź na te pytania? Czy potrafimy na nie zaprzeczyć? O, a jednak nic się nie zmieniłeś? Jesteś tym samym człowiekiem jakim się urodziłeś? Mówisz, że szkoła, że towarzystwo, że rodzina, że narzeczona, że dzieci, że na pewno nie ma w Tobie nic z tamtego 'ewenementu', który chciał zdobyć świat, który nie bał się niczego, nikogo nie słuchał, innymi pogardzał. Być może. Ale być może jest też tak, że cały czas się pilnujesz, że próbujesz się zmienić, poukładać swoje życie, zacząć je od początku, a jednak wcale Ci to nie wychodzi. Ale próbuj, nie bój się być dobrym człowiekiem i nie bój się być sobą.

A błędy i tak się będą zdarzać. Bo one też chcą, żeby się o nich mówiło, pamiętało, popełniało. Pomagają nam przeżyć to życie, które dostaliśmy z góry, obojętnie czym to sobie tłumaczymy, które mamy tylko jedno, którego nie możemy poprawić, 'zaliczyć' ponownie jak jakiegoś egzaminu. Nie próbujmy być idealni, bo ideały nie istnieją i istnieć nie będą.

A tak w ogóle człowiek idealny byłby taki nudny! ;-)

Może się mylę, ale cząstka nas zostaje niezmieniona do końca życia i żadna, nadprzyrodzona nawet, siła, nie jest w stanie jej zmienić.

Zdjęcie z wycieczki szkolnej, ale wcześniejszej.

Żebym nie zapomniała, kim tak naprawdę byłam, jestem i będę.

Ten uśmiech mnie rozbraja. Od razu widać jaka ze mnie agentka. ;-)

I moje blond włosy, uwielbiam je! Nikt i nic tego nie zmieni.

Żadne kawały o blondynkach ani inne głupie żarty.

Taka jestem i już!

I w sumie mało obchodzi mnie to, co kto mówi za moimi plecami.

Zależy mi tylko na ludziach, których kocham, a jest ich niewielu.

Całą resztę szanuję, ale nie wymieniam się przemyśleniami, bo warto zachować coś dla siebie.

Notka napisana bardziej dla siebie niż dla kogokolwiek innego.

Po prostu musiałam to napisać i już!