Light of darkness. 2

Hej wam, dzisiaj w końcu dodam kolejną część opowiadania.:) Nie będe przedłużać, także zapraszam do czytania :) 

-Kim jesteś ?- Zapytałam drżącym głosem. Chłopak nie odpowiedział. Miał na sobie szare spodnie i prześwitującą koszulke, pod którą ujrzałam jego umięśniony tors, nie to żebym sie patrzyła, po prostu lubie umięśnione torsy, ale do cholery co on robi w nocy w moim pokoju ? A może to sen ? Spojrzałam na jego twarz. Miał delikatne rysy, oczy niebieskie jak ocean i wydatne brzoskwiniowe usta. Tak, ja to jestem mądra. Obcy chłopak jest w moim pokoju w środku nocy a ja studiuje jego wygląd, czy to nie jest chore ? Uśmiechnął się.

-Nie bój się Hope, nic ci nie zrobie.-Usłyszałam jego głęboki głos.

-Skąd wiesz jak mam na imię ?- Niestety nie odpowiedział, ponieważ rozpłynął się w powietrzu. Nie wierzycie ? Trzeba było to na własne oczy zobaczyć. On po prostu zniknął. Zdziwiona ale i jakoś dziwnie spokojna połozyłam sie i znowu odpłynełam. Obudził mnie odgłos tłuczonych talerzy. Ocknełam się od razu sprawdzając która godzina. Było po 11, ale były wakacje więc cieszyłam się, że nie musze wstawać. Co do wydarzenia z nocy to wydaje mi się, że to był zwykły sen. Wstałam zabierając z krzesła rzeczy które sobie przygotowałam. Skierowałam się do łazienki gdzie wykonałam wszystkie poranne czynności i zeszłam na dół do kuchni gdzie pachniało naleśnikami i cytrynową herbatą. Domyśliłam sie, że mama tym sposobem chciałą mnie przeprosić. Doskonale wiedziała, że uwielbiam naleśniki i herbate cytrynową. Usiadłysmy przy stole nie odzywają się. Wspominałam o tacie ? Chyba nie a to dlatego, że mój tato rzadko przebywał w domu, widziałam go raz na jakiś czas, ponieważ ma taka prace a szkoda bo miałam z nim niesamowita więz i lepiej z nim się dogadywałam niż z mamą. Moje przemyslenia przerwał dzwonek do drzwii.

-Otwórz, prosze.-Odezwała się moja mama. Skinełam głową i poszłam otworzyc.