Szukam, szukam i szukam. Kiedy w końcu znajdę? Kiedy przyjdzie mi uśmiechnąć się, potem zamknąć oczy i chociaż na chwilę nie myśleć o przyszłości? Kiedy chwila obecna będzie dla mnie tą... najważniejszą? Ciężkie pytanie.

Teoretycznie - osoba taka, jak ja powinna cieszyć się tym wszystkim co mnie otacza: szczęśliwym domem, dobrymi znajomymi, ogólnym dostatkiem (nie dokońca w materialnym znaczeniu, bo nie o to mi chodzi). Jednak w środku czuję się jak skończony idiota bez przyszłości. Nie potrafię zapewnić szczęścia odpowiedniej osobie, bo taka pojawia się w moim życiu niespodziewanie i znajduje się w nim zbyt daleko od mojego serca. I nawet nie potrafię w odpowiedni sposób jej do siebie przybliżyć. Dlaczego? Bo moje zachowanie jest dziwne, spontaniczne, nieprzewidywalne i... głupie. Czasem wypowiadamy niektóre słowa w nieodpowiednim momencie, w złości lub zbyt wcześnie. Zdarza się, że w ogóle nie powinniśmy ich mówić. Nie żałuje słów, które powiedziałem podczas kilku ostatnich dni, bo w końcu udało mi się powiedzieć o czymś, o czym miałem zamiar. Tak naprawdę zbyt wiele to dla mnie nie znaczy, bo nie mam dreszczy, kiedy o tym mówię i nie myślę o tym często. Taka jadka na pewne sprawy przeszła mi wraz z zaplanowaniem wolnego czasu. Czasu, w którym nawet nie mam ochoty zbyt dużo myśleć, bo to męczące. A ponoć miłość ma się w sercu, nie pojmuje się jej rozumem. Hahaha. Nie rozumiem tej sprawy, uwierz. To nie zależy ode mnie. I cholernie gryzie mnie to, że trafiło akurat na Ciebie. Mimo, że teraz dla nas obojga jest to mało znaczące, w zasadzie nic nieznaczące, to proszę, abyś to zapamiętała. Niech te słowa utkną w Twojej głowie: chciałbym, aby za pare tygodni, miesięcy wyszło coś z tej naszej najzwyklejszej na świecie normalnej znajomości. Uwierz, że przydałby się ktoś u mojego boku, kto zapełni mnie w szczęściu. Nie wiem czy zabrzmiało to egoistycznie, mam nadzieję, że nie. Kończę. 

Są takie chwile w życiu, kiedy nie masz nawet siły powiedzieć "ja pi*rdolę".".