Czy to prawda że nic nie dzieje się bez przyczyny?

 Tych którzy mnie dobrze znają chyba nie zdziwiłby fakt że piszę o tak późnej porze. 

Na szczęście jutro druga zmiana, więc nie będzie problemu z niewyspaniem.

Niedługo minie drugi tydzień od kąt tu jestem. Wiem że wytrzymam, nie boję się pracy, nie tęsknie na tyle żeby zostawiać wszystko i wracać, po prostu są pewne wydarzenia które sprawiają że powinniśmy być w innym miejscu. Tam gdzie nas potrzebują. Straszna jest świadomoś że nic nie możemy zrobić. A nawet jeśli możemy to nie pozwolą nam na takie szalone posunięcia, zatrzymają nas prędzej czy później. Są obowiązki, ale są też wartości, które są zawsze ponad wszystko. 

Ostatnimi dniami towarzyszy mi cisza. Nie chodzi mi o to że nie słucham muzyki czy odgłosów życia.

Chodzi tu bardziej o pustkę. Taką pustkę wypełniającą nas od środka, wypełniająca naszą głowę, umysł, sprawiającą że wszystkie czynności są melancholijne a głosy innych osób ledwo słyszalne. Wobcowanie, pozostanie sam na sam z myślami. Wyobrażanie sobie nieskończonej ilości innych obrotów akcji lub zamiana bohaterów w tej opowieści. 

Jest kilka rzeczy, kilka takich spraw, których się w swoim życiu bardzo boję, których się obawiam, które nie dają mi spokoju i przypominają o sobie co jakiś czas z podwojoną siłą, które są coraz bliżej. Czy to w pewnym sensie jakaś przestroga? Bóg chce nas ostrzec? Może chcę nas przygotować na coś co mogłoby doprowadzić nas do kompletnego szaleństwa gdybyśmy nie byli przygotowani przez wcześniejsze inne wydarzenia w naszym życiu.

Nie jestem smutna, bo wiem że jesteś silna, nie martwię się o Ciebie bo wiem że jesteś mądra, wysyłam Ci uśmiechy bo wiem że Ci to pomaga, przynosi ukojenie i dobre wspomniania.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=4a-CmANaDuo