16.

Shit!

Dlaczego? Dlaczego zawsze kiedy wszystko zaczyna się układać, kiedy życie staje się piękniejsze, nabiera barw, wtem niespodziewanie, jakby za pstryknięciem placa jakaś magnetyczna siła przyciąga pełną ciemności, ciemnych barw ścianę bólu, cierpienia i łez? Dlaczego, kiedy wszystko o co tak bardzo walczyliśmy, nagle zostaje nam odebrane i po prostu rozsiewane po całym dziwnym polu i dane innym? Dlaczego tak po prostu problemy nie mogą przychodzić w chwilach nam neutralnych? Dlaczego zawsze kiedy świeci słońce wszystko nagle staje się szare, smutne, złe? Dlaczego nie mogłoby być nam łatwiej? Dlaczego całe nasze życie musi być masą niepoukładanych spraw, stertą walających się problemów, kurzem rozsypujących się znajomości? Dlaczego nic co jest cudowne nie może trwać na dłużej bezprolemowo? No chyba dlatego, że przecież przez całe to życie musimy "uczyć się na błędach", bo tego się od nas oczekuje, ale dlaczego? Po co ciągle pokazywać nam, że nie jesteśmy idealni? Dlaczego to wszystko to jakieś chore, zaplanowane ambicje istot wyższych? Tego może i nigdy nie zrozumiemy, nie dowiemy się, ale przecież życie mogłoby chociaż odrobinę być lepsze, może nie całe powinno być idealne, ale chociaż większa część niż teraz. Być może jest jakaś mała odznaka sprawiedliwości na tym świecie, ale niestety niewielka, ale dlaczego? Dlaczego jedni mają generalnie wszystko źle, a drudzy prawie doskonale? Może po to, żeby te dwie istoty się spotkały kiedyś w przyszłości i jedna dała do zrozumienia drugiej, że może być lepiej, weselej? Żeby ta, której było ciężko od dzieciństwa opowiedziała tej drugiej jak ma dobrze? Żeby nie prosiła o więcej, bo i tak dużo w życiu dobrego otrzymała? Może generalnie tak działa nasz świat? Może to okrutna rzeczywistość, ale nie trzeba być kimś wielkim, można po prostu być sobą, bo to najpiękniejszy skarb, który nas w życiu spotka. Jedno z nielicznych cudownych spraw, które nie przemijają... Będą z nami do końca naszego życia, jeżeli tylko w odpowiednim momencie ujrzymy w świetle życia kim tak naprawdę jesteśmy: Czy kukielką w ludzkich dłoniach czy po prostu sobą? Może zadając sobie takie pytania dojdziemy do jakiegoś ukrytego sensu, którego tak poszukiwaliśmy? Być może życie nie jest jakimś wymyślonym scenariuszem tylko kreślonym przez nas dziełem? Arcydziełem? A może tylko stertą bezsensownie ułożonych liter? Każdy został obdarzony czymś czego nie chciałby zamienić na nic innego. Artystyczna dusza? Może lekarz z prawdziwego zdarzenia? Wymarzony matematyk? Przepiękny głos? Talent muzyczny? To wszystko sprawia, że wady zostają anulowane, po prostu. Te tak jak staramy się mówić: "niewielkie rzeczy" są tak naprawdę całym sensem? Może życie przez cały czas jest piękne, tylko my tego nie zauważamy? Zasłaniamy się problemami, bo tak nam jest prościej? Może nie potrafimy dostrzegać niewielkich rzeczy, które ukryte są pomiędzy wierszami? Wiara czyni cuda, jeśli tylko w ten cud chce się wierzyć... Po prostu nigdy nie da się zrozumieć niektórych sytuacji, bo kieruje nami siła, które prosi o jedną, niewielką rzecz, o wiarę. O nadzieję, że jutrzejszy dzień będzie piękniejszy. W sumie, każdy na swój sposób jest cudowny, tylko w tych smutnych chwilach, nie potrafimy dostrzec tego, bo to niewidoczne dla rozumu jest nieważne, a to nieprawda. Rozum kiedyś umrze, serce też, ale no malutkie, nieznaczące dla wielu ludzi serduszko, które każdego dnia bije, abyśmy przeżywali każdy dzień na nowo, to jego część nie umiera wraz z naszą śmiercią, po prostu pozostaje wiecznie... Może człowiek nigdy nie zacznie dostrzegać ukrytego piękna, ale jest prawdopodobieństwo, że ono się ukaże. Po tym jak zrozumiemy swoje błędy, po tym jak będziemy żyli każdym dniem, kiedy dopuścimy do siebie radość i przestaniemy się go bać, kiedy w końcu otworzymy ze zardzewiałe od smutku okna i wpuścimy do nich cudo jakim jesteśmy my sami? My sami to znaczy Ci ludzie, którzy po prostu są sobą!

A.