Wydaję mi się, że świat zwariował, bo w sumie jest dobrze i niby wszystko się układa, ale. To dziwne. Po co? Dlaczego? Czy miał w tym jakiś cel? Może tak samo jak ja szuka ukojenia i wyrzuca z siebie to co tkwi w nim i gnije od dawna? Może czuje się za coś winny. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego. Brak rozmów sprowadza się do i tak ogromnego zaufania i poczucia, że jest, a przecież go nie ma. Każdy z nas może być pewny, iż nic go nie złamie, że są przesiąknięci znieczulicą od kostek, po cebulki włosów. Głupcy myślą, że są tacy silni, że są bezpieczni. Pamiętam jeszcze w gimnazjum, dziewczynę o ciemnej karnacji, z diastemą, w conversach i warkoczykach. Ludzie cenili sobie u niej szczerość i charakter, a ona miała potrzebę rozbawiania wszystkich. Ciekawe gdzie teraz jest. Gdzie jest 13latka, która miała gdzieś zdanie innych i była tak szczęśliwa i spełniona jak człowiek dorosły. Gdzie jest chłopak, który czepił się jej i zmienił jej życie, sposób w jaki patrzy na ludzi? Gdzie jest ten, który nie wstydził się przy mnie płakać i ten, który siedział pod moją klatką bez poważniejszego powodu tak po prostu? Jest kimś innym, ale ludzie zmieniają się po to żebyśmy nauczyli się ich sobie odpuszczać. Chociaż mam wrażenie, że jeśli kiedyś stanę przed jego drzwiami będzie jak dawniej, wysłucha mnie, a ja zaleję go deszczem słów. Nawet gdyby nie było go przez 50lat, nadal mogłabym powiedzieć mu o wszystkim, bo przecież sama wybrałam go sobie na Anioła Stróża, mojego osobistego braciszka.