Są ta­cy, którzy uciekają od cier­pienia miłości. Kocha­li, za­wied­li się i nie chcą już ni­kogo kochać, ni­komu służyć, ni­komu po­magać. Ta­ka sa­mot­ność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od sa­mego życia. Za­myka się w sobie. Zaw­sze trze­ba po­dej­mo­wać ry­zyko. Tyl­ko wte­dy uda nam się pojąć, jak wiel­kim cu­dem jest życie, gdy będziemy go­towi przyjąć nies­podzian­ki, ja­kie niesie nam los. Na­wet jeśli cza­sem trochę się skarżę - mówiło ser­ce - to tyl­ko dla­tego, że jes­tem ser­cem ludzkim, a one są właśnie ta­kie. Oba­wiają się sięgnąć po swo­je naj­wyższe marze­nia, po­nieważ wy­daje im. Umieć kochać - do te­go trze­ba ukończyć szkołę cierpienia

W skrócie moje refleksje na temat życia . 

wszytsko sie pieprzy. mury mojego życia sie burzą . gdy runą do konca co bd ze mna ? z moją psychiką ? czy dam radę ? 
zastanawiam sie każdego dnia. a moze zacznie sie wszysko układać ...

chciałabym nie mieć żadnych problemów , po prostu połozyć sie do łóżka z uśmiechem zasnąć na twarzy ...

może mi sie kiedyś to uda . ale jak na razie to przemyślenia , co zmienić w życiu . w jakim kierunku iść ...

czy dobrze wybrała ? boje sie przyszłości , teraźniejszości a co najgorsze przeszłości . nie chce do niczego wracać .

nie chce nic pamiętać , czuć, tęsknić ...

po protu czasem myśle że mam tylko jendo wyjście ... znikąć ze świata ...