Smutek, rozczarowanie,bezsilność

W sumie nie dziwi mnie to, że jest mi źle. Chorba ciągnie się tygodniami, na studiach ciężko, wszędzie samotność kroczy za mną jak drapierzca za swoją zwierzyną, żeby mnie dopaść w końcu za rogiem i zatopić swoje kły w moje ciało. 

Wczoraj było tak dawno, a do jutra tyle czasu,
Wciągnięty przez bagno ukrywam się w szatach hałasu,
Zagłuszam sumienie i upijam własny smutek,
Zakrzywiam rzeczywistość, kurwa, chyba mam tupet,

To nie wszystko,
Tak bardzo chciałbym tobie opowiedzieć o tym jak było blisko,
Teraz uciekam przed siebie, zimno i ślisko,
Ale goni mnie świadomość, nie przyjmują reklamacji, którą sam składam, co noc,

Jeszcze gorzej, przyzwyczajenie robi swoje,
No a życia nie oddadzą, czy kiedyś było moje?
Nazwij to przesadą, ale nie wytrzymam dłużej,
Tych wspomnień, skojarzeń, mam w sercu burzę,

A w głowie mieszka furiat, co ma sen bardzo płytki,
Czasami za głupi, wciąż tak samo brzydki,
Gwarantuję ci człowieku, nadzieja tu wysiada,
Kiedy kątem ucha słyszy, co mi noc podpowiada.