Aktualnie- najważniejszy mężczyzna w moim życiu. Moje malutkie oczko w głowie! 

Coś mnie kusi żeby napisać podsumowanie 2015 roku, tak więc..

Minął rok. Wszystko się zmieniło, dosłownie wszystko. Nic nie jest takie samo jak było rok temu. Lepsze? Gorsze? Nie umiem na to odpowiedzieć. Na pewno jest inaczej. Początek roku był rozpoczęty najpiękniej, jak mogłam sobie tylko wyobrazić. Ale nic nie może wiecznie trwać. Wiem, że żaden człowiek nie przygotuje nas na swoje odejście, a zwłaszcza ten, który nauczył nas swojej obecności. Jednak z perspektywy już sześciu miesięcy patrzę na to całkiem inaczej, jest mi łatwiej o tym mówić i łatwiej żyje mi się ze świadomością, że po prostu niektórzy ludzie zjawiają się w naszym życiu po to, aby obudzić w Nas, to co zostało uśpione. Nie możemy ścigać ich o o to, że postanowili odejść. Ich misja się skończyła. Oni mieli tylko poruszyć strunę, a teraz to My musimy się nauczyć na niej grać. 

Ale.. coś się kończy, coś zaczyna. I tak właśnie było. Poznałam wielu wspaniałych ludzi i tak cholernie się cieszę, że są oni obecni w moim życiu. 'Zyskałam' wspaniałą przyjaciółkę i towarzyszkę do jazdy konnej, której cholernie dziękuję, za to, że jest! Wiele sobie uświadomiłam. Przedewszystkim tego, że nie można ufać ludziom. Że osoba, którą się miało za bliską swemu sercu, której się ufało i traktowało jak rodzinę- wbije Ci nóż w plecy i będzie śmiać się prosto w twarz. 

Ale teraz co najważniejsze. Pan ze zdjęcia jest najwspanialszym 
"prezentem"- tak, mogę to tak nazwać- jaki mogłam dostać w 2015 roku. To dzięki niemu odzyskałam wiarę i chęci do jakiegokolwiek działania. To dzięki niemu całkowicie zmieniłam podejście do wszystkiego. To dzięki niemu stałam się całkiem inną osobą. Myslę, że Ipi też się bardzo zmienił pod moim wpływem. Jest całkiem innym koniem, jest moim najlepszym przyjacielem, moim oczkiem w głowie. Mam bardzo duże plany co do 2016 roku oraz duże szanse, które stoją przed Nami otworem! Chciałabym bardzo podziękować Nikoli i Maćkowi- za ogromne wsparcie, jakie Nam dają. Za to, że zawsze mogę na nich liczyć i za to, że po porstu są!