Z szalikiem przez świat.

Zastanów się.

Co by było, gdyby nie udało Ci się zrealizować żadnego z planów, marzeń, celów, do których dążysz?
Którymi żyjesz dzisiaj, jako nadzieja na lepsze jutro?

Co by było, gdyby:

praca, którą wykonujesz obecnie i której nie lubisz;

miasto, w którym mieszkasz i nie chcesz mieszkać;

ludzie, których znasz, z którymi przebysz, z którymi nie możesz się dogadać;

gdybyś miał nigdzie nie pojechać, choć lubisz podróżować;

gdybyś już nie mógł wykonywać swojego ulubionego sportu;

chcąc czyniąc dobro cały czas robił byś coś źle, komuś robił źle?

Gdyby myśl, którą trzymasz w otchłani świadomości "to się niedługo zmieni, gdy już zrobię to i to, gdy stanie się to i to", miała nigdy się nie zrealizować?
Gdyby okazało się, że życie, którym żyjesz obecnie, będzie już Twoim życiem do końca dni.
Co o tym myślisz? Jakie uczucia to w Tobie wzbudza?

Jesteś z tej myśli zadowolony? Chce Ci się iść do pracy jeszcze bardziej czy wprost przeciwnie?
Wierzysz, że to, co robisz jest takie, jakim być powinno?
Chciałbyś to robić do końca swojego pięknego życia?
Jesteś tu i teraz z tym szczęśliwy czy próbujesz żyć przyszłością;

zawierzyć swoje uczucia i głębokie myśli wierze, że "kiedyś będzie lepiej"?

A jak nie będzie?
Jak okaże się, że to, co najlepsze jest właśnie tu i teraz i nic lepszego nie może Cię nigdy spotkać?
Jak okaże się, że ludzie, którzy Cię otaczają są najlepsi, jacy mogą być, wystarczy chcieć ich poznać i "oswoić"?
Jeżeli praca, której nie lubisz okaże się najlepszą pracą, którą będziesz wykonywał?
Jak codzienne kłopoty, które Cię teraz spotykają okażą się tylko drobnostką w stosunku do tego, co zdarzy Ci się w przyszłości?

To co wtedy?

Z życia przyszłością przejdziesz na życie przeszłością, rezygnując tym samym z życia tu i teraz. 

Z dostrzegania piękna.
Z obserwacji zjawisk codziennych dających największą satysfakcję.

Bo gdyby jutra miało nie być?

W momencie, gdy przestaniesz się zachwycać niezwykłością codzienności - umrzesz.

Gdy uznasz coś w głębi duszy za "poznane" - umrzesz.

Jeżeli wciąż nie będziesz się dziwił, pytał, zastanawiał, rozkminiał, wątpił, podważał - umrzesz.

I Twoje życie będzie wyglądało tak, jak zasłyszany ostatnio cytat:

"Większość ludzi umiera w wieku 25 lat. Tylko czeka z pochówkiem do 80-tki". 

Nie umieraj!
Nie chcę byś umierał!
To nie Twój czas, nie Twoja pora. Na to przyjdzie swój czas.
Teraz żyj, a nie istniej!

Paraliż Band - Na brzegu rzeki