28 czerwca

Koniec. Nie nie tak sobie wszystko wyobrażałam, nie sądziłam,że będzie tyle łez, wcześniej nie widziałam tego przywiązania do nich wszystkich. Wiedziałam, że będę płakała, jednak w szkole było to bardziej neutralne i zduszone łkanie. W domu poczułam ,że coś we mnie pękło. Cała ta moja 'siła i odwaga' nagle gdzieś się ulotniła. Jak widzę was wszystkich na zdjęciech łzy same lecą, zastanawiam się dlaczego, bo przecież nie jesteście moją klasą. Nie wiem dlaczego płaczę, bo właściwie Sylwia jest zawsze dla mnie 24/h a jeżeli nie to zawsze się stała by tak było. On w sumie nie ma do mnie daleko, w każdej chwili moge się z nim widzieć, prawdopodobnie już zobaczymy się w niedzielę. Właśnie po mimo tych rzeczy ,których jestem ślepo pewna, kryje się gdzieś coś dziwnego. Cisną mi się okropnie łzy do oczu ze świadomością ,że teraz gdy mogłam cały czas go widzieć w szkole, porozmawiać itd uśmiechnąć się na jego widok, teraz nie będzie go tam. Nie bedzie nikogo, kto dawał mi siłę, odwagę. Teraz czuję się bezbronna, tak jakby nikt nie był w stanie teraz mnie przed niczym ochrnić. Kompletna pustka (...) kolejny dzień po tym co się stało, po tym o czym marzyłam, ja płaczę zanim szaleć ze szczęścia. Jest jeden problem, nie wiem czy moje zaufanie jest na tyle moce i silne, by jednocześnie kochać go , być przy nim myślami i być w 100% pewną, że jestem dla niego całym światem, że żadna inna kobieta nie wzbudzi w nim, takich emocji jak ja. Nie mam siły, potrzebuję znów Twojego ciepła. To taki mały niewidzialny prezencik , który budzi się we mnie na nowo, wtedy jest w porządku. Jestem w stanie uśmiechać się sama do siebie, teraz jedynie siedzieć bezczynnie, płakać, z myślą, że oni tam się bawią, czasami w takich momentach myślę ,że życie jest okropnie niesprawiedliwe...ale mam nadzieję, że to mnie nie sprowadzi na dno tylko uniesie 3 metry ponad niebo (...) jesteś całym moim życiem

cisza