~ucisz Myślę, że Twoja interesująca mowa jest wynikiem Twojej interesującej osobowości...
Może dziwnie to zabrzmi, ale ten ogólny wszechmrok, który odczuwam, spacerując wzdłuż granic Twojego świata, wcale mnie nie odstrasza. Zastanawiam się jednak, czy tam- głębiej- jest mniej ciemności...
Może to faktycznie nie miejsce i czas na takie rozmowy...

ravendeth To kojąca ciemność, nie przerażająca... przynajmniej ja tak ją odczuwam. Sam nie potrafię o sobie wiele powiedzieć, więc trzeba samemu sobie wyrobić opinię. Nie wiem więc co tam jest głębiej. Pewnie taka solidna rozmowa i dla mnie byłaby źródłem jakiejś tam wiedzy o mnie. Myślę, że czas na takie rozmowy powinien być zawsze, a to miejsce niestety czyni je trochę "teoretycznymi" ja np. lubię widzieć i słyszeć konkretnego człowieka w słowach, żeby tak zadziałał tekst pisany potrzeba ogromnego talentu, którego raczej nie posiądę długo, albo wcale.

~ucisz Ciemność to taka zasłona nocy, a w nocy albo przychodzi chaos albo spokój. Dla mnie każda, nawet płacząca noc, jest ukojeniem...
Pisanie jest bezpieczniejsze, ukrywanie się w literach, pod pseudonimami. Mam swoje małe blogowisko, które jest moim azylem. Jestem małym płochliwym stworzeniem, biegającym w myślach, zasłaniającym oczy, milczącym. Mogłabym Ci więcej pomilczeć niż powiedzieć.

ravendeth Ja nie chcę i nie lubię takiego bezpieczeństwa, lubię się ścierać z autentycznym człowiekiem, rozmawiać o tym wszystkim o czym niewygodnie jest mówić. Ślizganie się po powierzchni myśli, to forma zabawy na którą nie chcę tracić czasu. Myśli oderwane od człowieka do którego należą, stają się w większości jałowe, a taka rozmowa to jedynie językowe igraszki, być może w ogóle nie ma tu zrozumienia, choć tak by się zdawało. Autentyczność to jedyne lekarstwo na takie iluzje.

~ucisz Patrzenie w oczy jest piękne, ale jeżeli nie można, cóż począć?
Nigdy nie dojdzie do konfrontacji naszych światów, to pewne. Jednak będę Cię odwiedzać czasami w t[w]ej 'kojącej ciemności'.