Jacek Podsiadło

,,List do Anny Marii zamiast kwiatów"

Nazywam się Jacek Podsiadło.

Mam 26 lat.

Kiedy byłem małym chłopcem, marzyłem o takiej dziewczynie jak ty.

I później, latami.

Próbowałem zmusić parę kobiet, by były tobą.

Chciałbym cię bliżej poznać.

Zobaczyć, co nosisz pod skórą.

Zbudować batyskaf i zajrzeć na dno twojego oka.

I wybacz mi moje wynurzenia.

Spróbuję stworzyć nowy kierunek w poezJji.

Bo wstydzę się niezdarności, z jaką mówię o tobie.

A tymczasem wmontuję w ten wiersz akrostych.

Nigdy dość powtarzania twoich imion.

Uczę się ich ciągle jak dziecko swoich pierwszych słów.
Lub jak starzec swoich słów ostatnich.
Kwilenie niemowlęcia i mamrotanie wiekowego starca- oto języki w jakich zdradzana jest nam tajemnica.

Archipelagi mówią o niej językiem zakodowanym w układzie wysp.

Mówią o niej kształty mórz, ujścia rzek.

Andyjskie płaskowyże i lśniące ostrza gór lodowych.

Rozmawiajmy więc z ziemią, bierzmy gorące kąpiele w gejzerach

Yellowstone, przeglądajmy się w lustrze Niasa, mroźmy wino w Ojmiakonie.

Jeszcze nie stopniały lodowce i morza nie wsiąkły w ziemię.

Kwiaty precyzyjnie rozkładają swoje płatki jak geodeci wyznaczający miejsca pod place zabaw i skwery.

A ja nie mam śmiałości ich zrywać.

Mam 26 lat.

Nazywam się Jacek Podsiadło.

Chciałbym cię bliżej poznać.

Piękno zawsze mnie onieśmielało.

90.03.24