Nie zapomnij mnie.

Gdzie rodzą się marzenia?

W snach, w snach.

Zapadam w sen, jak co wieczór

Nie wiedząc po co, w jakim celu

Nikt nie pyta kiedy, jak, czemu?

Na skraju wyobraźni spotkamy się wnet

Nie pytając o nic pozwól odejść wszystkiemu

Co kiedykolwiek miało dla Ciebie sens.

Myśli wesołe, myśli ponure

Niech płyną wszystkie strumieniem bez dna

Gdy wdrapiesz się już na emocji górę

Opadniesz wraz z nimi do uczuć bram

I stopę stawiaj na puchu, co kole

I dłonią sięgaj po słońca promień, co drży

Pobawmy się chwilę tutaj - na dole

By potem wzbić się i w gwiazdach urządzać swawole

I nikt nie istnieje - jesteśmy tylko my.

Proszę, poigraj ze mną na krawędzi istnienia

Zapomnij na chwilę co dobre jest, a co złe

Zatańcz jak szaleniec, co szuka przebaczenia

Bo zmysły swe utopił, sam już nie wie gdzie.

I sam już nie wie co z nim dzieje się

Czy jesteś już sobą czy wciąż jeszcze mną?

Przecierasz oczy, świt na strzępy rwie

Obolałe wspomnienia po sennych marzeniach

Choć cicho jeszcze szepcą:

"Nie zapomnij mnie...".

Może i snobistyczne, przesadzone, nieżyciowe. Może forma przerasta treść. Ale to moje wiersze, moje uczucia, moje serce na kartce papieru. I nie zamierzam pisać jak automat, siąść i pisać nie czując weny. Nie będę ich zmieniać po to, by stały się bardziej profesjonalne, nie będę ich zmieniać, żeby przypodobać się oczytanym wierszopisarzom. Nie będę ich zmieniać bo je kocham.