Nadszedł czas kolorowych bajek !

Z moją Kochaną Sandrą ; *

Nasza przyjaźń jest wieczna i koniec . ;d 

Uwielbiam z Tobą spędzać czas , i wgl. Ciebie Kocham wręcz ; *

Oh ta geografia haha :D  Bo pani zepsuła rzutnik hahah :D

No więc od dziś < od gegry > nazywam się JUSTYNA ! hahaha :D

Miło nie ? ;>

Kochanie , sobota bedzie nasza ! ; *

`(..) podszedł powoli i złapał ją za rękę. 
-kochasz go?-spytał szeptem. 
-kocham ..-odpowiedziała cicho, ledwo słyszalnie. (..) 
-a gdybyś kogoś pokochała mocniej .. ? 
-nie pokocham. nikogo nie pokocham bardziej 
niż jego.-powiedziała pewnie,z ogromnym przekonaniem. (..) 
-żałuję, że wtedy byłem tak głupi .. 
-byliśmy młodzi .. co mogliśmy wiedzieć .. 
ale wiesz, chyba też żałuję. że nie daliśmy sobie szansy .. 

[...] Pamiętasz jak złościłeś się, jak musiałeś na mnie Czekać pół godziny przed domem marznąć.. 
Albo jak przychodziłam a Ty udawałeś, że się fochasz.. I musiałam stawać na palcach, żeby dać Ci buziaka.; * 
`I przeprosić.. a później szliśmy za rączkę w `nasze miejsce` i patrząc prosto w oczy mówiłeś, że Kochasz.. 

Był sobie ptak obdarzony parą doskonałych skrzydeł o bajecznie barwnych piórach, stworzony do swobodnego szybowania w przestworzach, ku radości tych, którzy obserwowali go w locie. 
Pewnego dnia ptaka tego zobaczyła młoda kobieta i zakochała się w nim bez pamięci. Serce jej mocno zabiło, oczy zalśniły z zachwytu, gdy patrzyła, jak z gracją szybuje po błękitnym niebie. Ptak poprosił ją, by mu towarzyszyła, i polecieli razem w pełnej harmonii. Kobieta podziwiała, czciła, wielbiła ukochanego ptaka. 
Lecz pewnego dnia pomyślała: "A może on zechce odkryć dalekie krainy, poznać odległe zakątki świata?". I przestraszyła się własnych myśli. Przestraszyła się, że już nigdy nikogo tak mocno nie pokocha. I obudziła się w niej zazdrość, zazdrość o to, że ptak umie latać. 
Poczuła się samotna. 
"Zastawię na niego pułapkę - pomyślała. - Następnym razem, gdy się pojawi, już ode mnie nie odleci". 
Ptak, który również był bardzo zakochany, przyfrunął do niej nazajutrz. Wpadł do klatki i nie mógł się już z niej wydostać - stał się więźniem. 
Kobieta napawała się jego widokiem. Był przedmiotem jej gorącej namiętności, pokazywała go przyjaciółkom, które wzdychały: "Naprawdę cudowny! Jaka jesteś szczęśliwa!". Jednak z biegiem czasu zaszła w niej zadziwiająca przemiana: ponieważ ptak stał się jej własnością i nie musiała już go zdobywać, przestał ją interesować. A on, nie mogąc już latać, z dnia na dzień pogrążał się w coraz głębszym smutku, pióra mu wyblakły, skrzydła opadły - a kobieta zwracała na niego uwagę tylko wtedy, kiedy przynosiła mu jedzenie. 
Pewnego dnia, gdy podeszła do klatki, okazało się, że ptak jest martwy. Wpadła w rozpacz i odtąd ani na chwilę nie przestawała o nim myśleć. Ale nie pamiętała o klatce, pamiętała tylko dzień, kiedy ujrzała go po raz pierwszy, jak szybował wysoko w obłokach, swobodny i szczęśliwy. 
Gdyby mogła przyjrzeć się sobie samej, zrozumiałaby, że tym, co tak naprawdę wzruszało ją w ukochanym, była jego wolność, ciekawość świata, energia jego silnych skrzydeł. 
Utraciła sens życia i śmierć zapukała do jej drzwi. 
- Czemu przyszłaś? - zapytała ją udręczona kobieta. 
- Abyście mogli być znów razem - odpowiedziała śmierć. 
- Gdybyś pozwoliła mu odlatywać i wracać, kochałabyś go i podziwiała do dzisiaj. Teraz jestem ci potrzebna, byś mogła go odnaleźć.

Bye ; *