Zastanawiam się ile z tego początkowego uniesienia i newralgii podszytej suchym erotyzmem ma szansę przeżyć w codziennym życiu?

Świetny wzniosły początek i jakże bolesne zderzenie z rzeczywistością.

A potem? Potem pigułka na złamane serducho.

Warto brać odpowiedzialności za to co piszemy i mówimy.

 Aby nie były to tylko treści wypełnione pustym ciągiem liter.

Empatia przegrywa ze znieczulicą, 

a płytkość i wielość relacji substytuuje zdrowy związek budowany w oparciu o miłość a nie o słowa kocham Cię.

Czasem przychodzą takie chwile, że człowiek zatrzymuje się, patrzy na swoje życie, które pędzi nie wiadomo dokąd i stwierdza, że...no właśnie...co?

Czasem wydaje się nam, że coś gdzieś gubimy, i nie są to ani klucze, ani dokumenty.

Gubimy siebie, zapominamy, oszukujemy siebie, własne JA.

Zatracamy się w świecie, który wcale nas nie chce, a my gnamy naprzód, byle dalej, szybciej, więcej.

Zostawiamy w tyle to, co wartościowe..

A czasem wystarczy tak niewiele..

Wystarczy zatrzymać się, by chłonąć każda chwilę nim przeminie, rozkoszować się codziennością, z radością patrzeć w przyszłość.

zaryzykowałam.

I straciłam wszystko.

Straciłam Ciebie.

Znowu musze zapominać.

Znowu muszę być silna.

Znowu muszę odbudować się na nowo.

Znowu muszę odnaleźć swoją wartość.

Znowu muszę przestać nienawidzić samej siebie i Ciebie...

Znowu muszę znosić tę cisze i samotność.

I po co mi to kurwa było?