"Ja wiem, że jest Ci ciężko. Wiem, że za dużo złego zjadłaś i teraz krztusisz się okruchami. Po traumatycznych doświadczeniach zawsze zostają okruchy, prawda? Na duszy. Nie znikają. Ja wiem. Wiem, że życie Cię spycha w ciemną czeluść, gdzie nie ma ani światła ani powietrza. Wiem, że nawet gdyby tam były, to nie masz siły ani patrzeć, ani oddychać. Ale wiem też, że sobie z tym poradzisz. Zawsze ze wszystkim sobie radzisz. Diamenty takie jak Ty nie pękają tak po prostu. Wszystko Cię może porysować, wszystko Cię może boleć, ale nic nie jest w stanie Cię złamać. Ja wiem, że o tym zapomniałaś. Czasem zapominasz. Ale po to masz mnie właśnie, żebym Ci o tym przypominał. Właśnie po to jestem.  Za każdym razem, kiedy będziesz czuła, że gaśnie światło, ja przyjdę do Ciebie ze świeczką. Nie zostawię Cię. Nie będziesz sama. Żałuję tylko, że jesteś teraz tak daleko i nie mogę Cię potrzymać za rękę i powiedzieć, że nawet z zapuchniętymi od płaczu oczami wyglądasz nieźle. A wiem, że tak jest."

I właśnie wtedy zrozumiałam, że muszę się skupić na tym, co w anegdocie zwanej życiem jest najważniejsze... na sobie.

.