Diox

Diox/The Returners - Telefon

Nie mam odwagi pytać czy mi wybaczysz

Chcę Ci powiedzieć, że zawsze będę Cię kochał.

Obietnice bez pokrycia, które pękły jak klisza

Przed oczami mam obrazy, których nikt nie widział

Ale wszystko to proch, gdy na ziemię spada kryształ.

Myślę by zadzwonić, wciskam pierwszą z cyfr

Kilka lat życia mija, nim wybiorę drugą z nich.

Wiem ile zrujnowałem, widzę, że świat zawraca

Wiem ile trosk, łez, bólu wiele niosłem.

Przedostatnia cyfra, ja czuję się ostatni

Gdy wybieram ostatnią, to tonę na dnie jak statki

Strach na pokładzie, gdzie jestem kapitanem

Ja wziąłbym Cię za rękę i chętnie poszedł dalej.

Znowu zachodzi słońce, jestem w jednym z miast

Stoję na peronie dworca, który mierzy czas

Wiem, że jesteś sama, tak jak ja jestem sam

Trzymam w ręku telefon, numer doskonale znam.

Twój głos dodawał mi zawsze nadziei i wiary

Nadziei w lepsze jutro, wiary, że damy radę

Z lojalnym składem tylko Ty dałaś radę.

Upadki tak niskie, że nie dostrzegę okiem ich 

Patrząc na ziemię, ze wstydu spuszczając głowę.

Wszystko się przewija, mija jak sekundowy film

Mija czas, mijam ja, życie mija w kilka chwil.

Każdy mój wers był dedykowany Tobie

W jej oczach widzę błysk, dziś sam nie wiem co niosę.

Jestem z tych co późno zasypiają, późno wstają

Ten kac jest moralny, ten stan jest fatalny

Ten plan, który miałem nie staje się triumfalny.

Widzę Twoją twarz w obrazach naszej przeszłości

Twoje oczy, gdy mówiłem szczerze o miłości

Twoje oczy, gdy układaliśmy wspólnie plany

Te, w których nie było nienawiści i zdrady.

Zanim wybiorę trzecią z cyfr w telefonie

Wchodzę w kolejną dobę, puste serce jak peron

Wypełniam je nadzieją, że kiedyś Ci opowiem

I wybaczysz mi wszystko, między prawdą a betonem.