może tak być że czegoś szukam

że coś mi co chwila umyka

a jak zamroczona błądzę w koło

lecz jest coś co sprawia

coś co nie pozwala mi się poddać

bo jeśli mam uchwycić niedostrzegalne

to wykroczenie po za tą rzeczywistość

jest niezmiennie konieczne

i właśnie dlatego muszę pozostać sobą

tak by wykraczanie po za znane stało się mą drugą naturą

tak oczywistą dla mnie samej

Uczucie opuściło mnie

I magia znów prysła

Pozostawiając po sobie pustkę

Och jakie to przewidywalne

Lecz mimo to wędruje sama

I brak mi chodź by poczucia złości

A może i lęku

Bo i tym razem mój mór nie wytrzymał

I mozolnie budowana bariera

Została rozbita przez błędne przeczucie

A może jedynie wmawiane sobie

I wieczne poczucie osamotnienia

A pragnienia nie dają o sobie zapomnieć

Jakie to trudne

Niby gdzie jest ten sposób

Na odnalezienie spokoju

Czy możliwe jest spełnienie najgłębszych marzeń

Czy dam rade do nich dotrzeć

I przyznać się przed samą sobą że warto było

A może zagubię gdzieś drogę i zatracę się

Odpłynę w bezdenny stan rozpaczy

I przepadnie

Wszystko co dobre i jasne

Jak i złe

Pozostanę w nicości

Lecz czy to w ogóle jest możliwe

Czy ma duszą i zawiły rozum

Pozwolą mi wpaść w zatracenie

Tak wiele pytań

Niby takie męczące i nieodgadnione

A tak przydatne

Utrzymują umysł w pewnej gotowości na dylematy świata

Lecz nie pytaj mnie dlaczego

I pytań o sposoby też unikaj

Bo tak wiele zawiedzionych nadziei spotkało mnie

Że nie jestem w stanie brnąć w nieskończoność pytań

Więc unoszę się na fali wspomnień

I nieograniczonej potędze fantazji

Nawet w tym momencie odwiedza mnie ona na jawie

Już nie tylko we śnie

Wkrada się delikatnie w życie me

Och jak to zadziwia mnie

Mimo to pragnę mieć nad tym kontrolę

Która gdzieś mi umyka

Niczym przestraszone zwierze

I sama już nie wiem jak to wszystko się skończy

Może gdzieś na ziemi

A może już w niebie