Dziś...

Chyba zawarłam umowę. I bardzo mi ona pasuje.
Bo taka musi być.
Bo chcemy, żeby taka była.

Wkroczyłam w nowy świat.
Można powiedzieć, że zawsze w nim byłam.
Przynajmniej od pewnego czasu.
Natomiast nie wiedziałam, że otwieram wrota do przyszłości. Nie zauważyłam wielkich, dębowych drzwi, nie poczułam metalowej klamki pod swoją ręką. Zupełny luz.
Z domieszką odrobiny szaleństwa.


Listopad 2009.
I kolejne miesiące wspólnych rozmów. Trochę nijakich, czasem zabawnych. Poważnych dość sporo.
Na początku przynajmniej.

Teraz jest inaczej. Widzę te wielkie drzwi, czuję błyszczącą klamkę. Ale nie chcę przez nie wychodzić. Już wiem, że mogę zostać. Że nie tylko ja tego chcę....

Jestem okropna:

Wolę pisać o smutku i cierpieniu. O mojej sile i wytrwałości. Wolę mówić, że nic mnie nie boli, kiedy pęka serce.
Tak jest wygodniej.
Bo teraz, kiedy jest dobrze, kiedy jestem szczęśliwa nie umiem tego opisać. Nie umiem powiedzieć, jak to dla mnie dużo. Jakie to ważne.

A przecież się cieszę. Każdą rozmową, ciszą, uśmiechem. Każda wspólna myśl daje mi nadzieję. Pocałunek przyprawia o podniecające dreszcze.

I... czuję lęk.
Wolę być krzywdzona, niż krzywdzić. Umiem wytłumaczyć sobie zachowanie innych. Nie umiem wytłumaczyć, kiedy ja zadaję ból.

Nie chcę Ci mówić, że robisz źle, bo nigdy byś nie pozwolił na zło wobec mnie. Nie powiem Ci też, jak mi z Tobą dobrze, bo to byłoby za mało. Może nie umiem dodać swoich marzeń na listę pragnień spełnionych. Ale mam nadzieję, a nadzieją jest każda myśl, każdy poranek, gdy budzę się sama i zaczynam nowy dzień z Tobą i bez Ciebie.

...i aż trudno uwierzyć, że tak szybko minęło te nasze pół roku. Szczęśliwi czasu nie liczą jak to mówią.