to by było na tyle...

myślę, że najwyższy czas tak naprawdę po raz ostatni zanucić 'this is the end'



wiele się zmienia, wielu rzeczy moja głowa nie jest w stanie ogarnąc

zbyt radykalne zmiany, zbyt szybko, zbyt boleśnie....

nadchodzi ta chwila, kiedy wiesz co czeka Cię przez najbliższy okres w życiu

masz plany, marzenia...

w tym przypadku wygląda to troszkę inaczej, aczkolwiek jest bardzo podobnie

wiem, jak będzie wyglądał najbliższy rok mego życia

ciężkie doświadczenie, tęsknota za domem, za przyjaciółmi...

miłość, która się w Tobie wypali,

dziewczyny, które staną na Twej drodze.

ale jak, powiedz mi, mogłabym trzymać Cię przy sobie tak długo ?

bez telefonów, dotyku, pocałunków...

nie wiem jak ja to przetrwam, nie wiem jak mogłam do tego dopuścić

czasu już nie cofnę

najwyraźniej tak już miało być

nic nie dzieję się bez przyczyny

tylko dlaczego właśnie teraz gdy jestem tak słaba, gdy nie potrafię podnieść się

upadłam tak dawno a nikt tego nie zauważył

nikt nie podniósł...

leżałam tak , w jakiś sposób martwa

pozbawiona emocji, uczuć, sensu czegokolwiek

pozbawiona życia

wsłuchana w rytm swojego serca, które powoli go traciło

aż utraciło do końca

w końcu ktoś je dostrzegł

zimne, samotne, schorowane

podniósł, ogrzał swym ciepłem

pokazał czym jest prawdziwa miłość

ale życie nie jest bajką

tu nic nie jest tak jakbysmy tego chcieli

bo niby dlaczego miałoby być?

że iby Bóg, tak ?

fakt, Bóg istnieje, ale jak może pomóc komuś kto nie pamięta nawet jak odmówić modlitwę ?

zresztą, jak mógłby pomóc komuś kto odzywa się tylko wówczas, gdy chce czegoś dokonać...

moje życie to jedno wielkie bagnoo

na początku nie zauważyłam, że w nie wdepłam

szłam spokojnie, między drzewami

przystanęłam zaledwie na chwilę

i tak minęły dwa lata

wciągało mnie powoli, bezboleśnie

i obudziłam się w gównie po szyję, serio.

nic już nie dało się robić.

jedynie ciężka amunicja miała tu prawo bytu

czy pomogła ?

jeszcze nie wiem...

dowiem się w ciągu tego roku, który czeka mnie.

czy jak wrócę będzie ktoś na mnie czekał ?

wątpię...

ludzie nie czekaja tak długo

ludzie zapominają,

i ja odejdę w zapomnienie, niczym ten ranny powiew wiatru.

wrócę i powiem Wam wszystkim "a nie mówiłam?!"

będę nie sama, lecz nie samotna.

nauczę się życia takiego jakim jest naprawdę,

nie w moim naćpanym spojrzeniu

spojrzę na to wszystko trzeźwo, zepnę dupę i dam radę

bo na trzeźwo wcale nie jest łatwiej

tak czy siak - żegnajcie.

do zobaczenia za rok, chyba...