XLI

No cóż... Nie zaprzeczalnie chumor nawet nie przeszedł koło mnie. Czułem od początku dnia, że coś będzie nie chalo...

  Jak mam się kurwa śmiać, jak mój prawie roczny związek spierdala mi zrąk, niczym ciepła posoka?

Niby czekolada pomaga... Wpierdoliłem całą tabliczkę i bez zmian...

Nie potrafię docenić żadnych kożyści z czego kolwiek, przynajmniej na ten moment.

Nie potrafie odpuścić sobie tego związku, mimo iż nie jestem w nim szczęśliwy.

Zrozumienie należy się każdemu. Popieram. Ale jak moge ufać kłamcy, albo kłamca zdrajcy? Wiem zimny skurwiel ze mnie, ale taką mam pierdoloną naturę. Niepotrafię, nie chce, nie umiem. Tak te trzy słowa z początkiem "nie" cholersnie nie soą podobne do mojej osoby. Chociaż wiem, że coś możę mi nie wyjść i tak zabieram się za to.

Potrafię zrozumieć praktycznie każdego, ale ja też potrzebuje zrozumienia... Wsparcia... Szacunku...

Co racja mam oddaną mi przyjaciółkę, której nie oddam nikomu i garstkę prawdziwych przyjaciół nie równających się z Patrycją. Wiem prawda boli, ale to jednak prawda.

Przyjaciół moge mieć wielu, ale przychodzi taki mooent, gdy nikt, nawet ja; nie może mi pomóc.

Podczas pisania tej notki wspiera mnie Żaneta, za co jej dziękuje, ale dzisiaj nic, kurwa nic nie pomoże mi się pozbierać. To nie jest koniec związku. Dalej jesteśmy razem, ale moje jak dotąt łamane, poniewierane, przypalane i deptane serce powoli przestaje pracować. Dochodzi do tego choroba, która nie wiadomo od czego w ogule się wzieła. Może za dużo emocji? To co kurwa, mam zaszyć się w szafie i wpierdalać czekolade na pocieszenie? Fajki ani alkohol nie mają nic do tego jebanego serca, ale dalej jest gożej niż źle...