sfinks

Pierwsze wyobrażenie sfinksa pojawiło się w Mezopotamii, gdzie miał on ciało konia, a ręce i głowę człowieka. Stamtąd przeniknął, pod nazwą centaura, do mitologii greckiej, oraz o zmienionym wyglądzie, do Egiptu. Sfinks w starożytnym Egipcie to symbol władzy królewskiej, przedstawiany jako postać leżącego lwa z głową człowieka, często z twarzą faraona. Egipskie sfinksy były płci męskiej i była to tak ważna tradycja, że królowa Hatszepsut, przedstawiana na tych pomnikach, miała doczepioną sztuczną brodę. Kolejną ważną cechą odróżniającą sfinksy egipskie są skrzydła - a raczej ich brak. Skrzydła u sfinksów są bowiem atrybutem w mitologii sumeryjskiej i greckiej. Najstarszego, znanego sfinksa odkryto w Abu Roasz i pochodzi on z czasów władcy Egiptu Dżedefre (IV dynastia). Jednym ze słynniejszych sfinksów jest pomnik mieszczący się w Gizie (razem z kompleksem piramid wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO). Zwrócony jest on na wschód, czyli w kierunku Nilu. U jego łap znajduje się mała świątynia. Można powiedzieć, że nie jest on prawdziwym sfinksem, gdyż do głowy faraona Chefrena doczepione jest ciało w pozycji 'warującej'. Oficjalnie uważa się, że Sfinksa gizejskiego zbudowano w czasie panowania IV dynastii, czyli w latach 2723-2563 p.n.e. Egipcjanie mówią o nim Abu Hol, co znaczy Ojciec Strachu.