... A Boy Like Me...

A teraz grzecznie powracamy do notki z 30.12.10r, gdzie pisałam o moim największym dwutysiecznojedenastym marzeniu. Patrick Wolf.

''Muszę w 2011 'zaliczyć' (kluczowe słowo! xD) OFF Festival, Portishead i na pewno kolejny raz Oceansize.

Do tego dochodzi moja chęć zobaczenia Balmorhei, Patryka, Moving Mountains, Oceansize, Archive, Oceansize i setki innych.

Ale z tych możliwych: no way, że Asia nie pojedzie na OFFa.''

Eeeej, marzenia się spełniają? To był jego pierwszy raz w Polsce! Akurat teraz, gdy sobie tego wymarzyłam. Wyprosiłam. Oo. I nagle, miesiąc po mojej zachciance last.fm pokazuje, że w 2011 zobaczę Patricka. Warszawa, nie Warszawa - ja muszę tam być.

Więc byłam.

Emocje sobie powolutku opadają. W końcu to dopiero 4 dni po koncercie. Moim koncercie roku 2011. Moim koncercie dekady? Życia?

A, że Patryk obiecał, że w tym roku do nas powróci, będzie jeszcze drugi raz spełnienie asiowych marzeń 2011.

To się nie dzieje. Wcale się nie działo. A jednak.

Patrick.

Wedle moich próśb.

Poprosiłam i jest.

Czemu tak jest?

Czeeemu?

Dziękuję?

Patrick nas pokochał. A my wcześniej kochaliśmy jego.

Teraz bym poprosiła o kilka nowych fajnych zespołów, ale takie życzenia można składać tylko w nowy rok. Bo mam pewność, że zadziała.

Noworoczne życzenia się spełniają.

Moje noworoczne spełniły się wszystkie.

Coś ruszyło.

Coś się zmieniło.

A Oceansize nie istnieje. To jest cena innych radości?

Czy warto było?