Rozne uczucia kieruja ludźmi. Ze skrajnosci w skrajnosc. Brak tego wyposrodkowania. Jednego dnia olowek jest ostry, naostrzony, az chce sie nim pisac, rysowac.  Z czasem się tempi, ściera. W pewnym momencie jest już tak zuzyty, ze nie da się nim nic narysowac. Czlowiek jest jak olowek. Na poczatku jest szczesliwy, czujacy sie potrzebnym, potem czuje, ze sie sciera, az w koncu czuje sie zbedny, zupelnie niepotrzebny. Siegamy po drugi, bo tego starego nie chce nam sie naostrzyc. Mniej czasu nam zajmie wzięcie nowego olowka, niz doprowadzenie do stanu perfekcji i wczesniejszego stanu tego pierwszego. Ale czy to jest lepsze? Jak sie ma czuc ten olowek? Ten zapomniany olowek, ktory poszedl w odstawke. Rutyna go zabija. Dopiero, gdy po jakims czasie zlamie nam sie, gdy zawiedzie nas ten nowy olowek, bedziemy szukac tego starego. Ale czy on bedzie? Czy go znajdziemy? Czy bedzie czekal na nas, az w koncu zmadrzejemy i sie nim nalezycie zajmiemy? Bedzie. Będzie, bo on nas kocha bezgranicznie i jest do nas cholernie przywiazany. Wybaczy nam kazde jego zaniedbanie, bo niewyobraza sobie innego temperatora jego ślicznej główki. Jednak ten temperator wezmie go naostrzy i bedzie jak dawniej. Olowek znow sie stepi i pojdzie w odstawke. A moze nie? Moze sie myle? Oby. Dopiero gdy zgubimy nasz ukochany olowek, ktory jest nam tak wierny, docenimy to co stracilismy. Dopiero wtedy się obudzimy i bedziemy sobie zarzucac zaniedbanie. Czyz nie za późno? Za późno, zdecydowanie za późno.

fotografię wykonala: M. Kozlowska

chwala jej za to, ze dala rade zrobic mi jakiekolwiek zdjecie patrzac na moj upor, ktory wcale nie chcial zdjecia

zdjecie szumi,szumi,szumi, poniewaz oswietlenie bylo zle i nie bylo mozna jak zbytnio doswietlic, ale przeciez nie chodzi tylko o to, chodzi rowniez o chwile, o chwile uchwycona na zdjeciu, tych kilka setnych sekundy, w ktorym rusza sie migawka.

Mario Peszek - Ich liebe dich!