Powrót

Ruszyli w drogę powrotną do swojej 'bazy'. Szesnastego dopiero w połowie drogi przestały męczyć wyrzuty sumienia bo powiedział sobie jasno- ta kobieta miała pecha, jej smierć jest ceną za jego wolność a nawet życie. Zaczął sie zastanawiać kiedy moze być dobra okazja do skontaktowania się z bazą.. chociaż Rada juz mogła unać ze brak kontaktu oznacza śmierć ich wysłannika. Szesnasty szybko odrzucił od siebię te myśl i uznał ze najlepszym sposobem bedzie skontaktowanie się jeszcze tej nocy, bowiem na pustyni zrobilo juz sie zupelnie ciemno i prawdopodobnie zrobią jakiś postój żeby nie zgubić trasy, mimo ze to tylko niecaly kilometr do stacji. W dzien widzieli by juz stacje i mogli bezpiecznie iść, ale w nocy wystarczy troche się pomylić i wyjdzie się niewiadomo gdzie, a stacja nie była wogle oświetlona ze względu na fakt że pustynni bandyci nie chca sie zbytnio ujawniać. -Stajemy, jest środek nocy, za pare godziń swita - rzekł Złoty, Szesnasty się tego spodziewał- przeczekamy i pojdziemy jak będziemy pewni trasy. Szesnasty siadł wraz z innymi na piachu i polozyl się. Noce na pustyni w tym rejonie nie są lodowate więc wystarczyło mu jego zwykle ubranie. Starał się nie usnąć zeby oddalić się od reszty i skontaktować z bazą, ale było to troche trudne, oczy mu się zamykały... mózg powoli wyłączał... usnął. Obudził się przez ból jaki sprawił mu ktos kto pospiesznie wstając z piachu zawadził go nogą i potknął się. Szesnasty usiadl i zaczal sie rozglądać co się dzieje. Bandyci stali plecami do niego i patrzyli w kierunku ich stacji. Powoli świtało, lecz nadal bylo ciemno. Patrzyli w kierunku z ktorego slychac byly odgłosy wystrzałów. Trwało to około minuty. Strzały ucichły. -Co do kurw... - zaczał Złoty, lecz reszta przekleństwa została zagłuszona przez przeraźliwy odgłos wybuchu. Teraz widzieli swoją stację jak na dłoni. Stanęła w płomieniach. Szybko się pozbierali, przygotowali broń i pobiegli w kierunku stacji. /jarosz