słodziak.

mimo, że mam szaleńczą ochotę ponapierdalac głową w ścianę aż przekopię się przez kolejne 3 piętra, to się uspokoję.

mimo, że zaraz się poskładam i zjem resztę czekolady jaką mam w domu, to się uspokoję.

mimo, że zaraz wyjdę z siebie i jak boga kocham stanę obok, to MUSZĘ się uspokoic.

buziaki. od oazy spokoju, którą właśnie jestem.

mimo, że zaraz zacznę wpierdalac telewizor i ładowarkę.

`you're in ruins.

nie ja, ja nie, nie ja, ja nie.

i chyba pierwszy raz od dłuższego czasu nie wiem o co mi chodzi.

tylko mnie. [mimo, że doskonale i przejrzyście jak nigdy wiem!]

za dużo się teraz we mnie dzieje, więc może się po prostu zamknę i to przemilczę.

mimo, że mam ochotę krzyczec do utraty sił, tchu, głosu i życia.

to tak mniej więcej o mnie-obecnie. wiem, że urzeka was moja historia, mnie tym bardziej.

i nie 'szczęśliwego nowego roku', bo szczęście jest przereklamowane i ma swój termin ważności.

spokoju, równowagi i cierpliwości do życia i niesprawiedliwości, która okazuje się zawsze sprawiedliwością i skutkiem uprzednich działań.

to tyle moich przeinteligentnych wywodów jak na ten rok. mam nadzieję, że nadchodzący nie będzie taką kupą szitu jak ten.

dziękuję, do widzenia.

                                                                       na zdjątku pupcia dupcia.