Stoję we mgle

Bariery zaczynają słąbnąć.

Ja zaczynam słabnąć.

Droga do domu staje się katorgą.

Śmiech zabiera mi oddech.

Jest mi coraz ciężej.

Coraz więcej płaczę z powodów nieokreślonych.

Wszystko zwaliło się na głowę tak szybko.

Ataki.

Ignorowanie.

Przeżyję to tak, jak i wiele innych ciosów.

Boli tylko zerwana więź.

Wszystkie decyzje jakie podjęłam zwracają się przeciwko mnie.

Te dobre, jak i te złe.

Zawsze ktoś jest niezadowolony.

Zostałam sama w świecie agresji.

Agresji, z którą żyję całe życie.

Agresji, którą pokochałam, którą uznałam za swą matkę.

Agresji, która pozwoliła mi dożyć dzisiejszego dnia.

Mam wielu znajomych.

Wielu dobrych znajomych.

Przyjaciół też mam.

Ale co z tego?

Nie wiem do kogo mogę otworzyć usta.

Komu mogę powiedzieć jedno, a komu drugie.

Nie mogę wyłapać fałszywości.

Ponoć najbardziej boli zdrada.

Myślę, że jeszcze bardziej ukradziona tajemnica.

Niedopowiedziane słowa, wyrwane z kontekstu, drukują mi na języku.

"Zatrzymaj mnie, nie daj mi odejść.

Zapomnę Cię, nie będzie już nic.

Cienie we mgle...

Jak znajdę drogę?"

Matko.

Dlaczego moje łzy mają kolor i smak krwi?