Życie po życiu.

Za minutę rozpocznie się nowa doba.

Już teraz mam pełną świadomość czym będzie przepełniona, a czego będzie w niej brakowało.

Z dala od powiewów ciepłego wiatru, przypominającego o tych najpiękniejszych chwilach.

Wolny od promieni letniego słońca, które zmuszały oczy do zamknięcia się w sobie.

Nie mogąc już w nocnej ciszy przełknąć kilku minut siedząc na krawężniku w miejscu, gdzie mógłbym spędzić resztę mojego nic nie wartego w skali świata, życia.

Nostalgia połyka uśmiech płynąc po policzku.

Ta złota pora roku wyzwala we mnie niewiarygodne wręcz jej pokłady.

Pomny tego, co nadejdzie, tak bardzo tęsknię.

Nie potrafię określić za czym. Będzie mi niesamowicie brak tego wszystkiego.

Nie nadając przeżywanym momentom odpowiedniego znaczenia, nie zdajemy sobie sprawy, jak później będzie nam ich brak.

Przywiązując zaś do tego nadmierną wagę, cierpimy z powodu ich nieuchronnej i nieodwracalnej śmierci jeszcze bardziej.

Czy to dlatego tak lubię fotografować?

Wyjątkowo pozbawiony dźwięku.

Do zobaczenia za osiemnaście godzin i dwadzieścia minut.