Homo Cracoviensis.

Mam do dyspozycji zaciszne uliczki,

pełne historii,

wypełnione po brzegi perspektywami gubienia bezpowrotnie czasu,

zastępując go wspomnieniami złączonymi niewidzialnymi dla ludzkiego oka z konkretnym miejscem więzami.

Zamiast tego, co noc, płynę błękitem w kierunku lasu z betonu,

wypełnionego po brzegi odcieniami szarości,

zastępującego szczęście, ginącymi gdzieś między punktem A i B nadziejami.

Nie mogąc nic zrobić, będąc nierozerwalnie złączony z tym miejscem.

Miejscem, które jednocześnie dało poniekąd dobry start,

a z drugiej strony będącego siedliskiem czarnych myśli, które krążą nad nim jak stado czarnych kruków.

Wpadłem w pułapkę perfekcjonizmu.

Wpadłem w pułapkę marzeń, kurczowo trzymając się Entuzjazmu zamiast eskapizmu.

Moje wymagania nie są aż tak wygórowane. Staram się dawać tyle, ile sam potrzebuje.

Lying to myself again.

Suicidal imbecile.