ile razy?

Kiedy zaniosałm jej ostatnio czekoladki, zatrwożył ją mój widok.

- Marto, co ci jest?

- Nic. Po prostu jestem zmęczona.

Pokręciła głową z miną pełną zwątpienia i poradziła, żebym w takim razie trochę zwolniła i odpoczęła.

Zobaczyła mnie na następny dzień i aż krzyknęła :

- Nieee! To niemożliwe. Tu nie chodzi o samo zmęczenie. Ty masz smutne, puste oczy. Na pewno się coś stało.

Nieważne, że ona jest dobrze po siedemdziesiątce. Ma w sobie więcej luzu i dystansu, niż rzesze ludzi w zbliżonym do mojego wieku. Nie ma zniewolonego, prorydzykowego, pruderyjnego toku myślenia. Jej horyzont sięga po horyzont. Czasami  zastanawiam się, czy ona nie dosłyszy, czy zwyczajnie się zamyśla, kiedy powtarzając pytanie trzeci raz, wyrywam ją z transu. Pachnie zwietrzałą różą w połączeniu z cytryną z kredensu, taka zmaterializowana coca-cola light, ale to chyba jedyne, co łączy ją z ludźmi z jej rocznika. No może uzwgledniając jeszcze noszenie czerwonych skarpetek do szpilek, ale tu skłaniałabym się raczej ku demonstraracji wolności. Uwielbiam ją.

Smutne, puste oczy.

Zgodnie ze wskazaniami, zrobiłam coś dla siebie. Poszłam spać. Sen to teleport. Uwalnia nawet od samego siebie, od uporczywych myśli zaśmiecających głowę. Jest nieporadną próbą ucieczki, bo przecież kiedyś i tak się obudzimy i będziemy musieli zachować pion. Gdyby tak jeszcze mieć kontrolę nad sennymi projekcjami włączać je, wyłączać, regulować intensywaność wszystkich bodźców. Niektóre wyciszać do zera. Pozbywać się ich i zastępować innymi, wysyłającymi do mózgu lepsze sygnały, które pozytwnie nastrają po przebudzeniu. Bo nie ma nic gorszego niż wyjątkowo rzeczywisty sen, w którym jesteś o krok od czegoś najważniejszego i policzkującej cię pobudki. Zderzenie z betonowo-tytanową ścianą, łamiące wszystkie kości i rujnującą zamki z marzeń.

Przespałam 17 godzin. Wzrok mam wciąż taki sam.