Zamknij oczy i patrz...
Dodano: 15 KWIETNIA 2011
sss
sss
Guru, myślałeś kiedyś, że tak się stanie? Wymodliłam to? Nie, przecież właściwie nigdy tego nie chciałam. Choć mówiłam, że tak się stanie, nie wierzyłam w to. Wtedy taki scenariusz był tym najbardziej odległym. Po napisach końcowych puściłam ten potencjalny przebieg sytuacji w niepamięć. Zmęczenie i brak potrzeby rozszczepiania tego na atomy. A dziś, kiedy to do mnie wraca w tej rzekomo niemożliwej postaci, uśmiecham się tylko i nic już nie czuję. Ta część mnie jest do cna wyjałowiona. Przestałam być głęboką studnią, z dna której dochodzą jakieś dżwięki, ale nikną w miarę wydostawania się na wewnątrz.
Dziś to wszystko jest takie... odległe. Skutki wciąż intensywnie odczuwalne, ale historia jakby mniej moja. Każdego dnia wracam do siebie utraconej dawno temu. Wiem, wręcz jestem pewna, że to nie koniec. Musi wydarzyć się coś jeszcze, bo narazie stało się za mało.
