Psowate są zwierzętami głównie padlinożernymi. W skład ich diety wchodzi przede wszystkim białko pochodzenia zwierzęcego (to co udało się znaleźć lub upolować) oraz dodatkowo inne składniki wzbogacające organizm w mikroelementy, pierwiastki śladowe i materiały ścierne (znajdujące się w roślinach zielonych jak i w odchodach roślinożernych zwierząt). Pies domowy pomimo, że przeszedł długą drogę przemian, nie odbiega wymaganiom żywieniowym od swoich dzikich przodków. 

Dieta psów z jednej strony powinna więc być oparta na diecie dzikich psowatych, ale nie można zapominać o tym, że dzisiejsza hodowla psów skłania się do osiągnięcia maksymalnie najlepszego wyglądu, zdrowia, długości życia osobniczego i odchowania każdego szczenięcia, które się urodziło. Nie stosujemy przecież ostrej selekcji a w naturze przeżywa do wieku dojrzałego tylko część szczeniąt (my dokarmiamy każdego słabszego osobnika, wspomagamy sztucznie organizm). 
Wilki dożywają w naturze średnio 7-8 lat gdy wiek 13 czy 15 lat u naszych psów nie jest rzadkością. Wiąże się to z lepszym żywieniem. Aby osiągnąć optymalny efekt chowania psa należy dostarczać pożywienie możliwie czyste ekologicznie lecz wzbogacone o wszystkie składniki, które pozwolą przeżyć psu w zdrowiu wiele lat. Są dwa sposoby żywienia psów: pożywienie, które przygotowujemy sami oraz gotowe karmy dla psów. Żywienie oparte na tzw. gotowaniu oprócz pracochłonności ma wiele innych wad. 
Nie wszyscy posiadają wiedzę pozwalającą dobrze sporządzić pożywienie wartościowe, a w zasadzie nikt nie jest w stanie zbilansować w odpowiednim stosunku witamin i innych składników, w dodatku adekwatnie do określonych w danym czasie potrzeb psów. Tylko zdobyte wieloletnie doświadczenie w tej dziedzinie i zdolność określenia żywieniowych zależności może pomóc hodowcy w obiektywnej ocenie jakości dostarczanego psom pożywienia. Zwłaszcza psy o szczególnych wymaganiach pokarmowych trudno poprowadzić prawidłowo stosując dietę opartą na "gotowaniu". Szczenięta dużych ras mają ogromne zapotrzebowanie na składniki budulcowe kości przez okres dłuższy niż u ras małych, bo aż do 1,5 roku należy je karmić jak szczenięta. 

Przede wszystkim odpowiednia, nienaruszalna proporcja wapnia do fosforu (1,2 : 1) oraz 24 jednostki witaminy D na 1 kg wagi ciała powinny być zachowane u nich przez cały ten okres (dotyczy to dogowatych: dogi, bernardyn, nowofundland, owczarek kaukaski jak i innych długo rosnących: owczarek podhalański, czarny terier rosyjski, akita inu, alaskan malmute czy golden). Nie stosowanie się do tych zaleceń jest jedną z najczęstszych przyczyn nieharmonijnego rośnięcia szczenięcia, jak i deformacji wyglądu w wieku dorosłym (zbyt mały, ze zmianami krzywicznymi - niedobór wit. D; długie cienkie łapy, wąska klatka, karpi grzbiet - nadmiar wit. D; kulawizna pojawiająca się nagle, trwająca kilka miesięcy - niedobór wapnia i nadmiar fosforu lub wit. D.
Oprócz niekorzystnego wyglądu, który może stanowić dla "kochającego" właściciela sprawę drugorzędną, narażamy psa na choroby układu kostnego i dolegliwości, których skutki mogą ujawnić się po wielu latach jak choroby przyzębia. Zła kondycja fizyczna psa wpływa w dużej mierze na rozwój psychiki. Nie spodziewajmy się, aby ze szczenięcia, które cierpiało przez 5 miesięczny na młodzieńcze zapalenie kości (wtórna żywieniowa nadczynność przytarczyc), wyrósł pies spokojny, opanowany o prawidłowym instynkcie obronnym. 
Choroba w młodym wieku predysponuje go raczej do zachowań lękowych, a przy rasach obronnych powoduje niebezpieczną mieszankę zachowań agresywno-lękowych, których przykrymi skutkami może być agresja wobec osobników słabszych (do szczeniąt, a w odniesieniu do stada ludzkiego - dzieci, osób starszych). Szczególnymi pod względem żywieniowym są również rasy długowłose. Mają one zwiększone zapotrzebowanie na biotynę oraz cynk. Ich proporcje względem siebie są określone i niedobór lub nadmiar któregokolwiek oraz przedawkowanie obydwu może nie przynieść oczekiwanych efektów lub wręcz być szkodliwa (niewydolność trzustki - nadmiar biotyny, ślepota - nadmiar cynku). Istnieją też uwarunkowania genetyczne i dziedziczne u niektórych ras psów. 

Rasą, która ma genetyczne upośledzenie przyswajania cynku jest syberian husky, stąd konieczność skomponowania ich diety z uwzględnieniem dodatkowej ilości tego składnika. PON-y czyli polskie owczarki nizinne kończąc rok powinny być traktowane żywieniowo tak jak psy stare - dieta uboga kalorycznie, w przeciwnym razie cierpią na otyłość bez względu na zwiększaną dawkę ruchu. Podobne tendencje do tuczenia się mają szpice niemieckie, choć w ich przypadku raczej decyduje brak konsekwencji u właścicieli i dokarmianie tych łapczywych psów. Nawet dorosłe yorki powinny otrzymywać pożywienie przeznaczone dla szczeniąt z dużą ilością soli mineralnych (ich niedobór powoduje częste u tej rasy problemy z uzębieniem), czego nie wytrzymałyby nerki żadnego dorosłego psa innej rasy. 
Amstaffy mogą przez całe życie jeść pokarm wysokobiałkowy, odpowiedni dla psów ciężko pracujących i w zasadzie tylko sporadycznie powinny otrzymywać pożywienie niżej kaloryczne. Rottweilerowi powinno się dostarczać choćby od czasu do czasu pożywienia opartego na wołowinie, ponieważ przez pokolenia wykorzystywanie tej rasy do pilnowania bydła i karmienie mięsem wołowym, spowodowało zmodyfikowanie układu pokarmowego i dostosowanie enzymów trawiennych do tego rodzaju mięsa, które praktycznie nie nadaje się do żywienia psów innych ras a u takich jak owczarki kaukaskie, niemieckie i szkockie powoduje alergie (skórne zmiany i biegunki). 
Psy wymienionych ras z tych samych powodów przystosowawczych, najlepiej będą funkcjonowały na mięsie baranim. Pomijając te specyficzne wymagania niektórych ras, generalnie rzecz biorąc, dieta psa, któremu chcemy dobrze i bezpiecznie przyrządzić posiłek powinna składać się przykładowo: podroby (najlepiej z dziczyzny lub baraniny, jeśli mamy dostęp do drobiu nie tuczonego paszami zawierającymi hormony to można podawać serca drobiowe dla szczeniąt, żołądki drobiowe dla dorosłych) lub mięso (najlepiej baranina, jagnięcina, dziczyzna-sarna, jeleń, zając; wołowina może mieć dużą zawartość sterydów rozkurczowych - głównie w sercach czy wątrobie, drób produkowany w Europie zawiera zbyt wiele antybiotyków, hormonów przyspieszających wzrost i biogenów; mięso wieprzowe i z dzika nie może być podawane - żaden psowaty w naturze również nie poluje na tego typu zwierzęta) - białko, biały ser (półtłusty dla szczeniąt, chudy dla dorosłych), dla młodych, rosnących psów gicze cielęce sparzone wrzątkiem - źródło wapna, jajko (2 razy w tygodniu) - ułatwiające utrzymanie skóry w dobrym stanie, tarte zielone jabłko - dostarczające niezbędnych w procesie przyswajania aminokwasów (inne owoce i warzywa nie mają większego znaczenia w diecie psa) oraz ryż - stosowany głównie jako bezpieczny wypełniacz (jedyne ze zbóż, które jest przez psa przyswajalne; kasze są zupełnie niestrawialne, obciążają układ pokarmowy - częste, obfite wypróżnianie się, biegunki, zboża przetworzone w postaci gotowych produktów - makaron, chleb, suchary, ciastka oraz najgorszy dodatek - soja powodują silne alergie).