;/

Doskonałość bywa okrótna.   

Czasem mówimy za dużo, nawet o jedno słowo. Czasem jedno słowo zmienia całą tą teraźniejszość. Jak długo ból będzie kazał wylewać łzy za to, co przeszłości udało się spieprzyć? Czy można długo czuć wyrzuty sumienia za przerwaną ciszę nieprzemyślanym śmiechem? Choć mowa jest srebrem, milczenie - złotem. Jednak milczeniem zabijamy w sobie umiejętność rozmowy, bywa nawet, że nie mamy ochoty odezwać się do samego siebie. Ból niejednokrotnie zatrzymuje nas, zaślepia, powoli zaciera. Ukryty w szczegółach potrafi cholernie ranić.
Ruch powietrza, zapachy, serduszko zrobione ze spinacza, karteczka zostawiona na monitorze, poduszka i włos na niej - i nagle uświadamiasz sobie, że pokój, który miał Cię chronić, w którym wydawać by się mogło - będziesz bezpieczny, staje się Twoim największym więzieniem, z którego nie możesz wyjść wiedząc, że na zewnątrz może być jeszcze gorzej.
Miejsce, w którym się znalazłeś nie przypomina niczego, co dotychczas mogłoby być tak bardzo namacalne.
Drażniący dźwięk dogaszającej świeczki, przypomina jak bardzo można się zmienić. Dopiero kiedy po raz tysięczny próbujesz otworzyć zmęczone strachem oczy, zdajesz sobie sprawę z tego, że wszystko co mówili o przeszłości, która musi zostać za nami, koryguje z tym jakim człowiekiem teraz jesteś, świadomość bzdury w którą wierzyliśmy pogłębia tylko przeczucie, że ludzie to parszywe stworzenia.
Odpychając od siebie wszystko co możliwe, pozwalając by życie przeszło nam koło nosa, już wiemy, że cierpiąc nie stajemy się lepszymi, co najwyżej bardziej nieszczęśliwymi.