Przeprowadzka 41 .

-Jak Ci się podoba?- zapytał.

-To miejsce jest fenomenalne! - powiedziałam, podziwiając otaczające mnie widoki.

Na prawdę był zachwycający.

-No okej. Wszystko mi się podoba, ale po co mnie tu ściągnąłeś? - zapytałam.

-Może po prostu chciałem spędzić popołudnie z piękną i miłą koleżanką?

-Chyba sobie żartujesz.

-Nie teraz mówię całkiem poważnie.

Uśmiechnęłam się do niego.

W tej chwili czas się dla mnie zatrzymał. Czułam się bezpieczna, przy Michale, wiedziałam, że teraz nikt i nic nam tej chwili nie zepsuje, że zostanie ona w nas na dłuższy czas.

-Przejdziemy się? -zapytał.

-Jasne.- odparłam.

Weszliśmy w wąską dróżkę prowadzącą w stronę lasu. Po raz któryś zachwalałam widoki. Były na prawdę cudowne.

-Jak czujesz się w naszej szkole?

-Wiesz, jest okej. Tylko brakuje mi znajomych, którzy są ode mnie sto kilometrów dalej.- odparłam ze smutkiem.

-Ejj no ale chyba my też nie jesteśmy aż tacy źli.- powiedział i objął mnie.

-Nie! Przecież nic takiego nie powiedziałam- wbiłam mu palca w żebra.

-Ała! No czyli, że przynajmniej ja jestem gorszy od nich.-zaśmiał się.

-A spadaj ! - krzyknęłam i pobiegłam przed siebie.

Słyszałam kroki dobiegającego do mnie Michała.

-Aaaaa ! Mam Cię !- teraz on zaczął się wydzierać.

-Puść mnie bo ja zaczną krzyczeć ! - powiedziałam z opanowaniem.

-A krzycz i tak Cię nikt nie uratuje- powiedział z czego zaraz zaczął się śmiać.

Wygłupialiśmy się tak przez jakieś parę minut, w końcu zmęczeni oparliśmy się o rozłożyste drzewo nieopodal jeziora.

-Wiesz co, chciałbym Ci coś powiedzieć...

-Ooo no proszę zebraliśmy się na wyznania. Dawaj.

-Pamiętasz, jak pytałem Cię co mam zrobić aby dziewczyna, na której mi zależy zwróciła na mnie uwagę?

-Tak, pamiętam.

-Więc dziś chyba mi się to udało. Przynajmniej ja tak myślę, ze poznała mnie, wiem kim jestem na prawdę...

-Oo bardzo się cieszę, że mogłam Ci pomóc.- powiedziałam ze smutkiem.

Jeśli chce ją zdobyć, to dlaczego spotyka się ze mną? Dlaczego !? Przecież, powinien teraz być z nią, a nie ze mną....

CDN