ToxicLove.

Mój zajebiście spierdolony laptop jak zwykle dał dupy.Sam coś przerzuca,wciska i tak oto skasował mi notkę,którą pisałam sobie od pół godziny.Nieważne.

Wszystko się zjebało.Tegoroczny styczeń niczym mnie nie zaskoczył.Nic nowego.Myślałam,że będą jakieś uniesienia,romantyczne chwile,a tu dupa.Jestem sama.W sumie jest to pojęciem względnym,ale wiadomo,o co chodzi.Mam trudny charakter.Bardzo odważnie i twardo stąpam po ziemi.Wkurwia to 99% mężczyzn i zdaję sobie z tego sprawę.Nie lubię rządzić,tego bym nie powiedziała,ale lubię,gdy ktoś ma na dużym względzie moje zdanie.4-5 lat temu wiem,jakbym się zachowywała.Standardowy schemat-rozstanie,latanie,płacz,histeria. Dziś dużo dojrzalej patrzę na swoje postępownanie.Nauczyłam się,jak powinno być a jak nigdy nie było.Moją winą jest to,że przyzwyczaiłam większość świata do swojego stylu bycia.Ale cóż.Mam też inne priorytety w związku.Pragnę wsparcia nie tylko wtedy,gdy jest dobrze,ale też wtedy,gdy jest źle.Pewności,że nie zostanę sama za moment.Zrozumienia tego,jaka jestem a nie usilnego zmieniania.Mam duszę romantyczki-wolną,uskrzydloną.Takich ludzi nie zamyka się w schematach.Robię tak,jak czuję.Myślę tak,jak czuję.Nie jestem podatna na nawijane mi po pijaku czy nawet na trzeźwo,jeśli wiem,że to jest sprzeczne z moim sercem.W przeciwieństwie do innych,ale mniejsza.Każdy,gdy widzi,że ze mną są schody a nie prosta ścieżka poddaje się.Dostrzegam ludzi,którzy akceptują moją osobowość.Jest ich garstka.I dobrze.Fałszu mi nie potrzeba,wyrosłam też i z tego.Moje serduszko nie stwardniało.Dalej jest ciepłe,pragnące kochać i być kochanym.Wystarczy chcieć,no ale...Mi chyba nie jest dane być szczęśliwą.Przy mnie zaczyna się na miłości,a kończy na destrukcji i wypaleniu.To chyba tyle.

Jescze tylko żółtych tulipanów brakuje.