Pisze do ciebie, kiedy wszyscy już śpią. Ty zapewne też śpisz, chociaż gdybym mogła obudzić cię moimi myślami, nie spałbyś już trzeci dzień. Jednak nigdy nie jest tak, jak naprawdę by się chciało. Wiem od niedawna, co o mnie myślisz... Nie wiem czy wszystko z tego to prawda, ale jednak postanowiłam do ciebie napisać. Tylko jak ja mam powiedzieć tobie coś, co jest oczywiste i ty o tym wiesz, lub na pewno się domyślasz? Kiedyś, gdy jeszcze byliśmy razem zawsze przychodziłam do ciebie i najzwyczajniej w świecie przytulałam się do ciebie, kiedy tylko było mi źle, kiedy coś mi się nie udało, lub też tak po prostu, bo potrzebowałam tego. Niedawno po naszym rozstaniu powiedziałeś, że dalej mogę do ciebie przyjść w każdym momencie mojego życia i przytulić się do ciebie, kiedy tylko będzie źle. Wiec może dziwisz się teraz, że płacząc i cierpiąc dalej nie przytulam się do ciebie ani się nie wyżalam, chociaż bardzo bym tego chciała Otóż cała sprawa polega na tym, że nie mogę tego zrobić, ze nie mogę tak po prostu się do ciebie przytulić, powiedzieć, ze jestem nieszczęśliwie zakochana. Wiesz o tym dobrze. Wiesz też, że nie ma powrotu, a jednak czasami przesyłasz mi mały promień słońca w swoim uśmiechu. Powinnam się cieszyć z tego, co mam, ja jednak nie mam już nic oprócz garstki prawdziwych przyjaciół, która cały czas się zmniejsza. Nie mogę też powiedzieć, ze nie mam dla kogo żyć, bo ty cały czas istniejesz. I paradoksalnie cieszę się ze jesteś, chociaż cały czas przez ciebie płacze. Chyba zostało mi tylko życzyć ci szczęścia, bo ja już pewnie zapewnić ci go nie mogę.



Twoja była