Otwarto wczoraj pierwszą monograficzną wystawę pewnego artysty, który zmarł, jako 26-letni młody człowiek, u progu Młodej Polski. Nie ma u nas wielu jego obrazów, bowiem w wieku 24 lat wyjechał do Paryża i jego twórczość uległa rozproszeniu. Bywał często w Bronowicach, odkrył je jako pierwszy - określano go [b]wielkim demokratą i chłopomanem[/b]. Był tam zresztą zaręczony z Marysią Mikołajczykówną, średnią z trzech urodziwych sióstr. Wyspiański ukazał go w [b]Weselu[/b] jako [b]Widmo[/b]: [i]Zwabiło mnie echo z Tatr, otom jest, otom jest, zwabiły mnie głosy z chat, do głowy mi przyszedł gest przypomnieć się z dawnych lat.[/i] Odchodzi jednak, bo: [i]Mus mnie woła...[/i] Taki też jest tytuł wystawy: [b]Mus mnie woła...[/b] Gdy studiował jeszcze w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, odniósł wielki sukces na wystawie w Sukiennicach obrazem [b]Na targ[/b] - barwnym, nasyconym światłem przedstawieniem dwóch bronowickich dziewcząt na tle kwietnych łąk - obraz wzbudził nawet zazdrość i został pomaziany czerwoną farbą :) W Paryżu malował nocne widoki, z których jest najbardziej znany. Intrygował go nastrój miasta pogrążonego w mrokach nocy rozbijanych ulicznymi światłami. A mnie na wystawie najbardziej spodobał się [b]Portret starca[/b] :) [b]JAK SIĘ NAZYWAŁ I NA CO ZMARŁ? CÓŻ TO ZA MUS GO WOŁAŁ?[/b] [i]Apdejt Pisał [b]Ludwik De Laveaux[/b] - czyta się Lawo - w liście z Paryża do brata w 1892 roku tak o swoim rozkładzie dnia: [b]Jeżeli cię to interesuje, powiem ci, jak mam czas rozłożony. Do południa maluję nad obrazem przedstawiającym rue Drouot w nocy, z fasadą redakcji Figara, która jest bardzo ładna w architekturze, oświetloną światłami elektrycznemi i gazowemi, dorożki i cały ruch tej ożywionej ulicy. W południe przychodzi do mnie na pół godziny pozować do swego portretu przyjaciel mój Mr Fourier, komisarz policji w St. Ouen i zarazem wierszokleta. Poczem do wieczora maluję nad drugim obrazem, również "Paris la nuit" przedstawiającym Rue du 4 Septembre około 1-szej w nocy prawie pustą ze światłami latarni ginących na horyzoncie, na pierwszym planie fiakr drzymiący wracający do domu z człapiącą szkapą. Jak się ściemnia zbieram manatki i pędzę do komisariatu policji, gdzie przy gazie maluję nad trzecim obrazem bardzo dramatycznym, do którego mi pozują sergenci i różne zbóje, po czym zjadłszy zwykle obiad z Fourierem biorę pociąg, tramwaj albo nogi za pas i pędzę w Paryż na Rue Drouot i Rue 4 Septembre, gdzie na ulicy maluję studia do moich obrazów nocnych. Czasami potem spotykam się z Gierymskim, jedynym Polakiem jakiego widuję w jednej kawiarni na bulwarach i koło 1-szej wracam z wywieszonym jęzorem do mojej budy, aby zasnąć snem sprawiedliwego. Dziwisz sie pewnie, że tak długo do Ciebie piszę, ale właśnie deszcz leje i siedzę w kawiarni nic nie mogąc robić.[/b][/i] Ot, pasja :)