Cyrk i latawce

No i co? Dotrzymuję słowa, prawda? Pojawiam się często-gęsto :) ojtam ojtam, ledwo miesiąc (z hakiem) minął i już jestem z powrotem. W międzyczasie Nadjamdwa, Cecora20 i Bzapiski odpowiedziały na pytania, więc mogę ruszać z następnymi. 

Derechcja też ruszyła do przodu i w związku z tym mam przychodzić na Fabrykę w niedzielę... tylko raz w miesiącu na szczęście. Zważywszy, że rok temu dołożyła mi jedną sobotę miesięcznie, weekendy zaczynają mi się wybitnie skracać. Ale ja wiem, że to w trosce o moje zdrowie psychiczne, żebym się zanadto nie rozleniwiła, żebym musiała wstać i wyjść. Jakżem tej Derechcji wdzięczna. Mniejsza, że inni nie muszą, że tylko ja taka ofiara losu... zamiast z rodziną na Błonia jak państwo Pługowie, to za biurko i wpieriod! S piesniej!

Inna sprawa, że rodzina (w postaci Córuni) by mi chyba głowę prędzej urwała, niż wybrała się ze mną na Błonia. Ale mam na nią haka, bo kiedy ostatnio jechała obadać ewentualne miejsce pracy*, gdzie miała się zgłosić następnego dnia na rozmowę, sama zaproponowałam towarzyszenie jej, co przyjęła z wdzięcznością - więc teraz ma dług wobec mnie ha ha.

A więc państwo Pługowie - protagoniści powieści W KRĘGU NAFTOWEJ LAMPY autorstwa Tadeusza Sochy - skorzystali z pięknej niedzieli i wybrali się na świeże powietrze na Błonia.

Znalazłszy po dłuższym poszukiwaniu kawałek wolnej przestrzeni, Pługowie usiedli na trawie. Pani Pługowa rozpostarła obrus, na który wyłożyła z torby przyniesione prowianty. 

- Jedzcie, chłopcy - powiedziała - potem pójdziecie się bawić.

Zajadając sznycle z chlebem i popijając kawą, przyglądali się ruchowi na drodze biegnącej wzdłuż Błoń. 

Długim szeregiem ciągnęły dorożki, bryczki zaprzężone w konie o lśniących od mosiężnych ozdób uprzężach, lekkie faetony i ogromne, odkryte landa, w których siedziały wystrojone panie, trzymając w rękach kolorowe parasolki.

- Pewnie do cyrku jadą - zauważył smutno Władek.

- Tobie tylko cyrku się zachciewa, jakby ci nie wystarczyło, że jesteś na świeżym powietrzu - skarciła go natychmiast matka. - Zjedz sznycla i pójdziesz się bawić z Antosiem latawcem.

Inni chłopcy uganiali już z latawcami po Błoniach, więc Władek poczuł się trochę pocieszony w swym zmartwieniu, że nie poszedł do cyrku. Gdy zjedli, podniósł z ziemi latawca i odwijając namotany na patyczek sznurek, pobiegł szybko, ciągnąc za sobą latawca, który stopniowo wzbijał się w górę.

- Uważaj na Antosia! - zawołała matka, gdy się oddalali.

Antoś, który początkowo trzymał koniec długiego ogona, teraz musiał go puścić i z zadartą do góry głową biegł za bratem. Pędzili ile sił w nogach, żeby latawiec nabrał początkowej wysokości, a potem zależało już tylko od długości sznurka, na którym był przywiązany, aby osiągnąć wysoki pułap.

Największy problem przy latawcu to jak najdłuższy sznurek. Cóż wart nawet najmisterniej na cieniutkich deseczkach sklejony latawiec, jeśli sznurek będzie krótki? Poleci nisko, nikt go nie będzie widział, a o to przecież chodzi, żeby go puszczać wyżej od innych, żeby ludzie zadzierali do góry głowy i dziwili się, że tak wysoko leci!

Te dorożki, bryczki, landa, faetony - nie były rzecz jasna własnością podróżujących nimi mieszczan, wynajmowano je jedynie przy szczególnych okazjach. 

GDZIE MIEŚCIŁA SIĘ FIRMA WYNAJMU POJAZDÓW KONNYCH?

JAK SIĘ NAZYWAŁA?

W JAKIEJ WSPÓŁCZESNEJ POLSKIEJ POWIEŚCI ZOSTAŁA UWIECZNIONA?

Władek marzył o pójściu do cyrku, ale matka uważała, że to napychanie kieszeni darmozjadom. Tego akurat roku na Błoniach rozbił swój obóz cyrk sławnego na cały świat pogromcy czerwonoskórych, Buffalo Billa.

JAK NAZYWAŁ SIĘ ÓW CYRK, KTÓRY OBJEŻDŻAJĄC EUROPĘ ZAHACZYŁ O KRAKÓW?

KTÓRY TO BYŁ ROK?

Na jego program składał się pokaz walki białych z Indianami, z łapaniem na lasso, strzelaniem z siodeł galopujących koni, a nawet z salwami armatnimi. Były tam chaty indiańskie, wigwamy i namioty białych, rowy i palisady, baseny z wodą pełną aligatorów i hipopotamów, słonie, wielbłądy, lwy i tygrysy.

*praca była do kitu ze względu na lokalizację - wcale nie w tym miejscu, tylko gdzieś na końcu świata, skąd brak powrotu, więc dalej jesteśmy bezrobotne