Post, szkolenie i posąg

Na badanie stawić się na czczo. Już o 4:35 burczało mi w brzuchu. Budziłam się co chwila. Wstawszy ciągle myślałam, że o czymś zapomniałam (czajnik nastawić). No nie daj Boże odstąpić od utartych czynności!
Mogę wypić parę łyków niegazowanej wody. Więc siedzę i myślę, czy już sobie łyknąć czy jeszcze poczekać... no chudy byk! A tu przede mną 4 godziny co najmniej. Mam tę tomografię o 9:30.
I jeszcze drugi problem: będzie tunel czy tylko obręcz? Bo mnie się kiedyś śniło, że się musiałam czołgać w takim tunelu wydrążonym w ziemi, który w dodatku coraz bardziej się zwężał... i nie był to sen, z którego człowiek nie chce się obudzić... to teraz się boję :)

Poza tym byłam wczoraj na szkoleniu w muzeum. Pan chyba zapomniał, ze to szkolenie dla przewodników, a nie historyków, i nawijał jak nakręcony o starobułgarach, Wołochach i Mołdawii, jak by to co najmniej nam coś mówiło. Osiem stron notatek w stylu "fala południowo-słowiańska", "postępuje rutenizacja", "ulegają okcydentalizacji", "spóźniona recepcja pejzażu", "echa stylu paleologoskiego" (tu oczywiście coś nie dosłyszałam, google takiego nie wykazują) - wycieczka by mnie zlinczowała, jak bym im takie bery plotła.
To mi przypomniało o pewnym szkoleniu w trakcie kursu przewodnickiego. Zabrałam na nie Córunię, bo nie miałam co z nią zrobić. Pan K. przez 5 godzin przeciągał nas po katedrze. Wszyscy umierali, słaniając się na nogach. Wszyscy - oprócz jednej osoby! Sześcioletnia Córunia przesuwała się krok w krok za panem, słuchając go z otwartą buzią.
Efekt uboczny: do dziś twierdzi, że nienawidzi słowa RENESANSOWY :)

A my jeszcze jesteśmy na Prądniku Czerwonym, przed kościołem Dobrego Pasterza.
Ustawiono tu posąg Pana Jezusa Dobrego Pasterza.

Oto notka znaleziona w necie na temat twórcy posągu:
Malski Kazimierz - rzeźbiarz, jeszcze niedawno mieszkaniec Prądnika Białego, obecnie obywatel Woli Zachariaszowskiej. Autor monumentalnej, brązowej, 4.5-metrowej figury P.J. Dobrego Pasterza (1986), ustawionej po zachodniej stronie kościoła P.J. Dobrego Pasterza w Prądniku Czerwonym. Żona Hanna - śpiewaczka chóru Filharmonii Krakowskiej.

Wspomniałam, że w podziemiu kościoła znajduje się krypta - Kaplica Męczeństwa. Podczas jej poświęcenia honorowym gościem był pewien były więzień Oświęcimia, za którego inny więzień oddał życie.
KIM BYŁ JEDEN I DRUGI?

Przeglądając notki dotyczące osób związanych z Prądnikiem znalazłam jeszcze takie:

Oborowicz Jan Kanty Wincenty - kowal z Prądnika; uczestnik powstania 1794 r., spoczywający na cmentarzu Rakowickim. Jak głosi tekst nagrobny: "...przekuwający kosy i dopuszczony w szeregi oddziału Kosynierów Naczelnika Tadeusza Kościuszki, świadek krakowskiej przysięgi swojego wodza, za zagwożdżenie moskiewskiej armaty, przez Naczelnika obrączką nagrodzony. Żył lat 119, osiem miesięcy, dwa tygodnie i sześć dni". Zmarł w roku 1889.

Romanowska Maria - właścicielka małej fabryczki win w Prądniku Czerwonym, która użyczyła od 1922 r. dachu nad głową ks. J. Mazurkowi organizującemu tutaj nową parafię Dobrego Pasterza. Było to trzecie mieszkanie księdza na Prądniku (po dominikanach i sierocińcu F. Żurowskiej). Duże znaczenie dla sprawy budowy kościoła Dobrego Pasterza miał fakt, iż jeden z wujów Romanowskiej był komendantem miasta, a drugi - prałatem w Rzymie, co z dwóch stron ułatwiało skomplikowane sprawy organizacyjne. W wybudowanym już kościele, mocno zaangażowana w sprawę jego wyposażenia. Przed II wojną światową w domu Romanowskich przy ul. Piłsudskiego mieściła się ochronka, utrzymywana dzięki opłatom rodziców, przez parafię.

A wczorajsze zagadeczki co? A czekają po części. Jeśli chodzi o Oremusa, Nadjam uratowała honor wymieniając trumienkę na relikwie św. Brata Alberta.
Ale co z fontanną Żaka? Tą koło kościoła Mariackiego? Też dzieło Jana Budziłło!
Co z byłym wikarym, obecnym dyrektorem Muzeum Archidiecezjalnego? Zwie się Józef Nowobilski.

Jestem bardzo osłabiona tym głodem, wiecie, nie mam siły na porządną notkę ani więcej zagadek :)