Juz za...23 dni będę uczestniczyć w jednym z najważniejszych wydarzeń w życiu mojego Krzysia.

Kiedy ktoś mnie pyta czy przyjaźń damsko-meska istnieje. Bez wahania odpowiadam : TAK .

Trudno sobie przypomnieć jak zaczęła się nasza. Było to tak dawno. Wydaje mi sie,że kiedy śpiewałam w scholi katedralnej a on był ministrantem,pewnego wieczoru po Mszy Świętej powiedział do mnie :"czesć"

Odpowiedziałam zdziwiona gdyż po pierwsze nie znałam go a po drugie Krzyś miał(w sumie ma dalej) wyselekcjonowane towarzystwo.

Zawsze,był cichy, rozsądny,odpowiedzialny.

Od tamtej niedzieli, nie mogliśmy przestać ze sobą rozmawiać.

Był dla mnie jak : ojciec,brat, kierownik duchowy,kumpel przyjaciel.

Do dziś mam kartkę z Jego wpis m :"Zawsze bede z Tobą...". Nie obok,nie przede mną nie za mną ale ze mną. Wowczas moglo się wydawać,że ot takie szczeniackie gadanie. Ale nie. Tak jest od 12lat.

Mimo iż wiele sie zmienilo, i nie mamy zbyt wiele czasu dla siebie,nadal czuję się ta wypracowana naturalnie więź.

Zawsze nasze urodziny celebrowaliśmy duża porcja lodów. Oh jak ja to lubilam.

Zresztą do dzisiaj nasze spotkania odbywają się przy pulchnym tłuściutkim paczku z Kaliszczaka dobrej kawie i oczywiście z lodami!

Jak tak sięgam pamiecia,zawsze czas spędzony z Krzyśkiem był pelen harmoni i spokoju.

Czy tęsknię? Oczywiście,że tak. Mamy solidny fundament oparty na Panu Bogu. Nawet rozłąka nic nie zmienia.

Jestem z Niego dumna. Jestem z nas dumna!