przechudo mogę i zostanę. razem z pierwszymi fajerwerkami uświadomiłam sobie, jak ten czas szybko leci. że to już w tym roku będę zaciskać kciuki czekając na Michała po rozmowie kwalifikacyjnej i że za siedem miesięcy odwiozę go na lotnisko, by dać oddalić mu się od siebie o 900 kilometrów. że będę spędzać całe dnie zastanawiając się nad tym co robi, z kim i czy jest mu tam dobrze. czy nie zaspał albo czy nie boli go głowa. co chwile będzie korcić mnie, by wydać kilka złotych na krótkiego sms. nie będę czuła jego zapachu, dotyku, nie będę miała do kogo się przytulić. dopierdala mnie też myśl, że coś spieprzę. takim już jestem typem osoby.

opatrunek Boże. dlaczego Cię zostawia?

przechudo nie zostawia. jestem z niego dumna, że ma na tyle odwagi, by spełnić swoje marzenia. boję się tylko momentu, gdy nie będę miała za kim się schować. kogoś, kto będzie opowiadał mi idiotyczne żarty i puszczał mi filmiki, które w innej sytuacji w życiu by mnie nie zainteresowały. nie będę miała komu zwracać uwagi na dziurawe skarpetki, spóźnianie się, nie spanie po nocy. nikt nie przytuli mnie tak, jak on, ani nie zacznie gilgotać tylko po to, żebym przestała się dąsać. po prostu będzie mi go cholernie brakować.

opatrunek wiem i bardzo mi smutno, że tak to może wyglądać. jejciu... na pewno kontakt będziecie mieć, ale nie taki jak teraz jej ale lepszy taki niż żaden kochana