alabama song

Ta opowieść, tak euforycznie pisana w mojej głowie, traci powoli sens, swe znaczenie i wartość. W miarę, jak rozgrywają się jej kolejne sceny powoli topnieje wena, inwencja twórcza i sama ekstaza tworzenia. Jej bohaterowie wydają się monotonni, bo nie mają nic więcej sobie do powiedzenia. Jest ich dwoje X i Y, a za nimi dwa odmienne światy, a przed nimi jeden wspólny ich świat. Łączy ich iskra nieoczekiwanego poznania i zaskoczenia sobą wazajemnie, dzieli przepaść odległości i ognistych, egoistycznych temperamentów.

Nie potrzeba wielkich możliwości intelektualnych czy przerośniętej wyobraźni, by zacząć tę historię. Ot, rodzi się wirtualne uczucie napięcie drżące jak napięta struna gitary, tęsknota znęcająca się nad stłamszonym mózgiem, jak najbardziej psychodeliczna piosenka doorsów, słuchana w ciemnym pokoju z tanim papierosem w ręku  i drogą whisky w żołądku. Y jest bardzo emocjonalna, choć próbuje to ukryć, sądzi, że im więcej deklarujesz, tym bardziej się później ośmieszasz.  Y gra na zasadach X. Czai się jak kotka, czeka na jego ruch, by w odpowiednim momencie wykonać kontrę lub się wycofać. Jest na każde jego słowo, choć sądzi, że wcale tak nie jest. I co teraz?