Ireland

Wyjechała z walizką pełną marzeń i snów. Jak naiwne było sądzić, że gdzieś za oceanem uda się zapomnieć. Powolnym, deszczowym dniom w wiecznie sennym miasteczku towarzyszyły te najbardziej niechciane myśli. Ani rozlewający się wszędzie ocean, ani irlandzka whisky nie mogły ich ukoić, wręcz było ich coraz więcej. Myślała, że potrafi, że jest twarda i nie zatęskni. Z każdym dniem, z każdą ulicą przemierzaną w przemoczonej parce było ciężej. Byłeś w każdej kropli deszczu spływającej po jej twarzy, w każdym stęsknionym oddechu. Codzień zasypiała w Tobie. Tylko przez Ciebie była tak bezbronna i słaba, że nie umiała się pozbierać. Jak bardzo bolało  obnażenie jej uczuć, które były dotąd tylko jej. Teraz należą tylko do Ciebie, nie są jej potrzebne, tak jak i Tobie z resztą. Obiecywała sobie, że umrze na Zielonej Wyspie, a wracając zmartwychwstanie i zacznie od nowa. Nowość, bardzo piękne słowo, a jak wygodne. Jak zabawne, że gra  z przeszłością w karty i zawsze szmata przegrywa. Nie zostaną przyjaciółkami. Tak jak oni przyjaciółmi. A tyle pięknych słow już padło, czynów też nie żałowałeś. Skłamałaby mówiąc, że nie jest jej przykro, połamałeś jej kręgosłup, a biedactwo teraz nie umie chodzić.