I co teraz?

Klasyczne podejście z mojej strony. Kiedy inni zaczynają płakać, ja zaczynam pić. To już jest alkoholizm.
A co będzie jak przetrzeźwieję? Albo zapycham to wszystko kontaktem z przyjaciółmi. Żeby nie myśleć.
Byle tylko mamić się, że wszystko gra i jest na swoim miejscu.

Żadne z nas nie wróci do domu, bo boimy się o najbliższych. A co w momencie, kiedy i tak nie jesteśmy w stanie ich ustrzec?
Taka opcja też przecież właściwie wchodziła w grę. 

Ale ja wiem, że dasz radę. Tak jak dajesz o ponad piętnastu lat. Jesteś jednym z moich ideałów. Chyba nawet poniekąd wybór mojej przyszłej ścieżki ukształtował się dzięki Tobie. Chciałabym móc być taka jak Ty. Jestem pewna, że pokonasz i te przeciwności. Musisz.

Jestem przy Tobie calym sercem i myślą. Tak bardzo chciałabym móc Cię odwiedzić, ale obecna sytuacja jest najgorszą z możliwych. My zamknięci w swoich domach, Ty biedna, sama tam. Nie bądź tym gorszkiem przy drodze. Nie daj się! 

Przy Tobie również chciałabym być. Tak bardzo liczę na to, że trzymasz się tak dobrze, jak pokazujesz, że dajesz radę.

A co będzie najgorsze? W swoim tchórzostwie zapewne nie odezwę sie nikogo z rodziny przez kilka najbliższych dni. Bo wolę się łudzić, że wszystko gra. Że brak wieści oznacza brak złych informacji. Bo jestem skończonym tchórzem, który nie potrafi stawić czoła trudom życia. Bo wychodzę z założenia, że łatwiej byłoby nie być tutaj w zamian oddając dar życia najbliższym.

Przepraszam. Nie powinnam była tego robić. Głupi odruch. Nie wiem nawet czym do końca podyktowany. Przepraszam.