7/17

geniusz! - mówię, i - wzniosłość! - pod adresem

tego, co najmniej wzniośle uprawiam na co dzień

i prawienajbardziej - przełykam w swym sercu.

więc może to serce, zwierzęce z wierzchu i - o! to tylko,

w tym sezonie niebytu, duchowej nieobecności

mi dyktuje rytm oddechu, rytm snu i rytm - właśnie...

w poszukiwaniu, jak gawliński, najprościej

zginam się w pozycji, w której prawienajbardziej

chciałbym zobaczyć ciebie

bo jesteś, i jesteś, i

jesteś przeszłością - z pełnym potwierdzeniem

i przyszłością - z nieśmiałym podśmiechem, gdy wierzę

może ta pierdolnięta bździągwa zżęta z chuja

miała choć namiastkę racji? - może, mówię ja

ja, freudysta zdeklarowany!

już mi melodia wypada z rytmu, i wspieram ją

ścianą wspomnień, belką marzeń niewypowiedzianych.

bo tylko kapka łez bogów w tym wtórnym obiegu

wystarczy mi, by się poczuć lepszym w moim - teraz -

i tylko mały sygnał - aprobata tła, rzekłbyś -

mi maluje na jasno batalię z pierwszym planem.

ja już nawet nie cierpię.

pokrótce - czym byłem, co miałem

myślę o tym całe dnie, całe...

(pezet)